V
Verwijderd lid 423
Gast
Wonend in de randstad, zie ik dat wij hier redelijk dicht op elkaars lip zitten en gemiddeld gezien weinig eigen ruimte hebben. Misschien hebben we niet meer dan alleen een balkon, een overgebleven kamertje of een kelderbox.
Voor de gemiddelde stadsbewoner lijkt het dan moeilijk, zo niet onmogelijk, om zelf alle benodigde voedsel te kweken en verbouwen. Tenzij, men daarop is voorbereid misschien.... Nu hoeft dat in "een doorsnee crisis" waarschijnlijk ook niet, omdat er altijd wel iets van aanvoer vanaf het platteland zal zijn. Maar...
Kijk ik zo'n 75 jaar terug terug, de hongerwinter: toen was de samenleving behoorlijk ontwricht en was er ook nog eens een bezetter die het merendeel van het in Nederland geproduceerde voedsel roofde.
In die situatie verhongerden er mensen in de steden, en dat laat in ieder geval wel zien dat het volledig in de eigen voeding voorzien toen niet mogelijk was. Dat laatste gaat nog steeds op vermoed ik, of misschien nog wel meer omdat inmiddels elk stukje groen is volgebouwd?
Ik vraag mij af, of we het in de tegenwoordige tijd met hulp van moderne technieken en kennis, misschien wel zouden kunnen: als het ware "op de eigen vierkante meter" duurzaam in de eigen voedselproductie voorzien? Of anders gesteld: hoe lang houden wij het daadwerkelijk vol, zonder aanvoer van buiten? En in hoeverre onder- of overschatten wij onze mogelijkheden nu misschien?
Stel dat een stadsbewoner dan bijvoorbeeld de helft van zijn behoefte kan afdekken en dan tweemaal langer doet met een voorraad en wat er verder aan eetbaars bij elkaar te schrapen is... En of nu krap in de stad of ruim behuisd op het platteland, tips in die richting zouden sowieso iedereen weer iets vooruit kunnen helpen. Wat uurtjes minder hoeven schoffelen op een eigen hectare is immers ook winst, toch?
Het zou aardig zou zijn om samen een situatie te bedenken die kan worden uitgewerkt.
Of misschien meldt er zich iemand die zich in een soortgelijke situatie bevindt, met (dan) bekende mogelijkheden, die we samen (en ons allen) een stukje verder helpen?
Mooi zou zijn, om inzicht te verkrijgen in wat er daadwerkelijk (minimaal) nodig is om het gedurende langere tijd (hoe lang?) vol te houden, qua voeding. En om dan uit te gaan van een redelijk krap behuisde prepper, het aantal te voeden koppen (calorienbehoefte) en de duur waarover volledige zelfvoorziening nodig is. Er hierbij van uitgaand (denkbeeldig), dat de trottoirs omhoog worden geklapt en de deur op slot gaat. Geen aanvoer van buiten, behalve dan van water en (hoopvol...) energie (gas, elektriciteit).
Ik stel voor om die situatie per persoon te bezien. Dus een enkele persoon, eenzaam opgesloten met zijn/haar voorraad en (al dan niet) met mogelijkheden om zelf voedsel te produceren. En om te proberen om het geheel "te gaan rekken en te strekken" in de richting van zelfvoorziening.
Als we dan enerzijds de voorraad en anderzijds het zelf geproduceerde, in calorien gemeten uitzetten tegen de calorienbehoefte, dan is er in ieder geval een ruwe schatting van ons "uithoudingsvermogen". Zo kan iedereen voor de eigen situatie dat rekensommetje maken, en die gegevens bijvoorbeeld vermenigvuldigen met het aantal gezinsleden. Naarmate het inzicht (en eigen voedselproductie) vordert, dekt het zelf geproduceerde gaandeweg (idealiter) volledig de eigen behoefte aan calorieen, en wordt ons uithoudingsvermogen oneindig.
Wat vinden jullie, is hier iets zinvols mee te doen met z'n allen, en hoe het beste (ideeen)?
Voor de gemiddelde stadsbewoner lijkt het dan moeilijk, zo niet onmogelijk, om zelf alle benodigde voedsel te kweken en verbouwen. Tenzij, men daarop is voorbereid misschien.... Nu hoeft dat in "een doorsnee crisis" waarschijnlijk ook niet, omdat er altijd wel iets van aanvoer vanaf het platteland zal zijn. Maar...
Kijk ik zo'n 75 jaar terug terug, de hongerwinter: toen was de samenleving behoorlijk ontwricht en was er ook nog eens een bezetter die het merendeel van het in Nederland geproduceerde voedsel roofde.
In die situatie verhongerden er mensen in de steden, en dat laat in ieder geval wel zien dat het volledig in de eigen voeding voorzien toen niet mogelijk was. Dat laatste gaat nog steeds op vermoed ik, of misschien nog wel meer omdat inmiddels elk stukje groen is volgebouwd?
Ik vraag mij af, of we het in de tegenwoordige tijd met hulp van moderne technieken en kennis, misschien wel zouden kunnen: als het ware "op de eigen vierkante meter" duurzaam in de eigen voedselproductie voorzien? Of anders gesteld: hoe lang houden wij het daadwerkelijk vol, zonder aanvoer van buiten? En in hoeverre onder- of overschatten wij onze mogelijkheden nu misschien?
Stel dat een stadsbewoner dan bijvoorbeeld de helft van zijn behoefte kan afdekken en dan tweemaal langer doet met een voorraad en wat er verder aan eetbaars bij elkaar te schrapen is... En of nu krap in de stad of ruim behuisd op het platteland, tips in die richting zouden sowieso iedereen weer iets vooruit kunnen helpen. Wat uurtjes minder hoeven schoffelen op een eigen hectare is immers ook winst, toch?
Het zou aardig zou zijn om samen een situatie te bedenken die kan worden uitgewerkt.
Of misschien meldt er zich iemand die zich in een soortgelijke situatie bevindt, met (dan) bekende mogelijkheden, die we samen (en ons allen) een stukje verder helpen?
Mooi zou zijn, om inzicht te verkrijgen in wat er daadwerkelijk (minimaal) nodig is om het gedurende langere tijd (hoe lang?) vol te houden, qua voeding. En om dan uit te gaan van een redelijk krap behuisde prepper, het aantal te voeden koppen (calorienbehoefte) en de duur waarover volledige zelfvoorziening nodig is. Er hierbij van uitgaand (denkbeeldig), dat de trottoirs omhoog worden geklapt en de deur op slot gaat. Geen aanvoer van buiten, behalve dan van water en (hoopvol...) energie (gas, elektriciteit).
Ik stel voor om die situatie per persoon te bezien. Dus een enkele persoon, eenzaam opgesloten met zijn/haar voorraad en (al dan niet) met mogelijkheden om zelf voedsel te produceren. En om te proberen om het geheel "te gaan rekken en te strekken" in de richting van zelfvoorziening.
Als we dan enerzijds de voorraad en anderzijds het zelf geproduceerde, in calorien gemeten uitzetten tegen de calorienbehoefte, dan is er in ieder geval een ruwe schatting van ons "uithoudingsvermogen". Zo kan iedereen voor de eigen situatie dat rekensommetje maken, en die gegevens bijvoorbeeld vermenigvuldigen met het aantal gezinsleden. Naarmate het inzicht (en eigen voedselproductie) vordert, dekt het zelf geproduceerde gaandeweg (idealiter) volledig de eigen behoefte aan calorieen, en wordt ons uithoudingsvermogen oneindig.
Wat vinden jullie, is hier iets zinvols mee te doen met z'n allen, en hoe het beste (ideeen)?