martin
Mankinds only hope
Ondertussen ben ik alweer ruim een week in Spanje. Na tien jaar Spanje – waarvan de eerste acht jaar twee maanden per jaar en de laatste twee jaar vijf maanden per jaar – begin ik me een heel klein beetje thuis te voelen. In een niet-chronologische volgorde en lekker van de hak op de tak heb je de kans dat ik hier af en toe een onderwerp uitlicht waar ik mee bezig ben.
Want ik ben altijd bezig. En het maakt niet uit of het onzinnig is, leuk, dom of geniaal – zolang ik er maar de lol van in kan zien.
Vandaag de start met iets wat tien jaar geleden compleet was mislukt: proberen om "iets" te laten groeien op een berg in Spanje.
Tien jaar geleden begon ik als een kip zonder kop met zo’n twintig verschillende soorten groenten en vier bomen, waaronder sinaasappel, appel, peer en citroen.
Na een paar weken was het duidelijk dat dit onhaalbaar was. Ik zit hier op een hoogte van net geen 200 meter, en op deze hoogte is het uitgesloten om dit soort bomen te kweken zonder een complex irrigatiesysteem. De enige bomen die hier mogelijk wel overleven, zijn olijfbomen en amandelbomen. Maar aangezien we al zo’n honderd olijfbomen en een stuk of vijftig amandelbomen hebben, is dat geen uitdaging. Groenten zijn al helemaal onmogelijk, want die verbranden compleet in de zon.
Dus, tien jaar later en tien jaar wijzer, begin ik maar met iets eenvoudigs: kruiden en/of sla. Daarna kan ik altijd nog kijken of het zin heeft om verder te experimenteren.
Als je "op de campo" leeft, is er één ongeschreven regel: je gooit nooit iets weg. Dat klinkt voor een gierige en luie Zeeuw als muziek in de oren. Met een grondoppervlak van weet-ik-hoeveel hectare is opslagruimte gelukkig geen probleem. Dus alles wat je hebt – lege flessen, oude matrassen, hout, plastic – gaat netjes op een stapel voor het geval je het ooit nog eens nodig hebt. Zelfs de rommel van de vorige eigenaren heb ik nooit weggegooid, en dat komt nu mooi van pas.
Wat zijn de uitdagingen?
Even op zoek naar wat stenen om de bakken op te zetten, want ik heb geen zin om meteen door mijn rug te gaan.
Ik heb nog wat plastic bakken gevonden en ik ga er 5 gebruiken en dan kom ik uit op:
Bak 1 is dan 2 soorten basilicum, bak 2 rucola
Bak 3,4 en 5 diverse soorten snijsla
Maar de meest rechtse gaat sowieso wel een uitdaging worden
Een oud foammatras opengeknipt wat ergens in een opslag lag en deze gebruikt als vulling in de bakken.
Het idee is dat ik hierdoor minder (tuin)grond nodig heb, en dat het water wat minder snel zal wegsijpelen.
Een zaadband is niet echt handig in bak, maar goed, opgeven is geen optie, dus we gaan vrolijk verder.
Tuingrond erover, en we gaan het wel of niet zien.
En ben je benieuwd hoe dit spannende avontuur gaat aflopen?
Like en subscribe
En dan krijg je mogelijk nog meer onzinnige posts over mijn avonturen samen met Pedro, Franco en Quichotte.
Want ik ben altijd bezig. En het maakt niet uit of het onzinnig is, leuk, dom of geniaal – zolang ik er maar de lol van in kan zien.
Vandaag de start met iets wat tien jaar geleden compleet was mislukt: proberen om "iets" te laten groeien op een berg in Spanje.
Tien jaar geleden begon ik als een kip zonder kop met zo’n twintig verschillende soorten groenten en vier bomen, waaronder sinaasappel, appel, peer en citroen.
Na een paar weken was het duidelijk dat dit onhaalbaar was. Ik zit hier op een hoogte van net geen 200 meter, en op deze hoogte is het uitgesloten om dit soort bomen te kweken zonder een complex irrigatiesysteem. De enige bomen die hier mogelijk wel overleven, zijn olijfbomen en amandelbomen. Maar aangezien we al zo’n honderd olijfbomen en een stuk of vijftig amandelbomen hebben, is dat geen uitdaging. Groenten zijn al helemaal onmogelijk, want die verbranden compleet in de zon.
Dus, tien jaar later en tien jaar wijzer, begin ik maar met iets eenvoudigs: kruiden en/of sla. Daarna kan ik altijd nog kijken of het zin heeft om verder te experimenteren.
Als je "op de campo" leeft, is er één ongeschreven regel: je gooit nooit iets weg. Dat klinkt voor een gierige en luie Zeeuw als muziek in de oren. Met een grondoppervlak van weet-ik-hoeveel hectare is opslagruimte gelukkig geen probleem. Dus alles wat je hebt – lege flessen, oude matrassen, hout, plastic – gaat netjes op een stapel voor het geval je het ooit nog eens nodig hebt. Zelfs de rommel van de vorige eigenaren heb ik nooit weggegooid, en dat komt nu mooi van pas.
Wat zijn de uitdagingen?
- Hoe voorkom ik dat mijn kruiden binnen een week compleet verbranden in de zon?
- Hoe zorg ik dat de grond niet binnen een paar dagen uitdroogt?
- Hoe voorkom ik dat het onderhoud te veel tijd kost?
- Hoe krijg ik überhaupt die kruiden aan het kiemen?
Even op zoek naar wat stenen om de bakken op te zetten, want ik heb geen zin om meteen door mijn rug te gaan.
Ik heb nog wat plastic bakken gevonden en ik ga er 5 gebruiken en dan kom ik uit op:
Bak 1 is dan 2 soorten basilicum, bak 2 rucola
Bak 3,4 en 5 diverse soorten snijsla
Maar de meest rechtse gaat sowieso wel een uitdaging worden
Het idee is dat ik hierdoor minder (tuin)grond nodig heb, en dat het water wat minder snel zal wegsijpelen.
Tuingrond erover, en we gaan het wel of niet zien.
En ben je benieuwd hoe dit spannende avontuur gaat aflopen?
Like en subscribe
En dan krijg je mogelijk nog meer onzinnige posts over mijn avonturen samen met Pedro, Franco en Quichotte.
