martin
Mankinds only hope
Laatst bewerkt:
<non fictie mode>
Ik neem het stokje graag over van @RockyFlats om met een volgend fictief verhaal te starten.
Zelf heb ik niet zoveel met een EMP en ben ik ooit begonnen met preppen omdat ik de overtuiging had dat het economisch systeem compleet in elkaar zou klappen. En hoewel ik er nu wel wat anders over denk, zie ik het alsnog als een van de meest reële scenario's die we nog zouden kunnen meemaken.
Ik heb er toen zelfs ooit eens een fictief verhaal over gemaakt dat ik aan mijn dochter heb laten lezen. Dat was het jaar 2014 en nu ben ik tot mijn schrik al beland in het jaar 2024. Ik ben lui en heb de tekst die ik toen ooit heb gemaakt een beetje aangepast en er 10 jaar bij opgeteld. Mijn dochter heb ik maar 10 jaar jonger laten blijven omdat ik anders te veel moest aanpassen. Ik heb het verhaal omgebouwd tot een proloog.
Vanuit die proloog nodig ik iedereen uit om het verder aan te vullen vanuit hun perspectief. Ik hoop dat dit draadje net als de vorige mij aan het denken gaat zetten over zaken die ik net even over het hoofd heb gezien, of me andere inzichten kunnen geven.
Als extra toelichting nog even het punt waarom ik een economische meltdown als een probleem zie. Ik denk dat er zo enorm veel zaken aan elkaar zijn gekoppeld dat er een domino effect kan optreden. En natuurlijk zou je kunnen denken "het is maar geld". Maar… Als het economisch systeem implodeert dan zou het me niks verbazen dat er echt complete chaos zou kunnen ontstaan.
p.s.de tijdlijn is lastig toe te passen. Ik ben me ervan bewust dat ik soms een sprong in de tijd maak die niet juist is. Maar dat is niet het punt van dit draadje, dus laat je hier niet door afleiden.
<fictie mode aan>
Proloog:
Ergens in februari van het jaar 2024
Het was vandaag een goede dag. We hadden 2 duiven gevangen met ons net, en in de fuik zat een grote karper. Tevens had het vannacht weer geregend dus onze watervoorraad was redelijk op pijl.
Terwijl ik de karper begon schoon te maken vroeg mijn dochter waarom het zo snel in elkaar was gestort. Hoewel ze ondertussen 13 jaar oud was, wist ze nog heel goed hoe het was, voor “de grote klap” oftewel de GK zoals we het tegenwoordig benoemden.
Omdat het achteraf zo’n absurde situatie was, kon ik het niet letterlijk uitleggen en moest ik er een verhaaltje van maken. Ik vertelde het als volgt:
In de laatste maanden van 2022 was het financiële systeem erg ziek. Ik zal het vergelijken met een ziek mens zodat ik het wat makkelijker kan uitleggen. Laten we het hebben over je zieke oom Peter.
Peter was erg ziek. Zijn nieren waren aan het bezwijken waardoor hij steeds zwakker werd. De beste oplossing was volgens ons om een niertransplantatie te ondergaan, maar het ziekenhuis vertelde dat dit nog helemaal niet nodig was.
Ze hebben oom Peter diverse medicijnen gegeven en het ging inderdaad weer een stuk beter met oom Peter. Na 8 maanden ging het echter weer helemaal fout. Toen hebben we nogmaals bij de diverse doktoren aangedrongen op een transplantatie, maar volgens de doktoren was dit in deze fase nog niet nodig. Na diverse nierdialyses was oom Peter weer helemaal fit.
Echter ging het na 2 maanden bergafwaarts met oom Peter. Hij moet met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis. De dokters vertelden dat het beter zou zijn om een niertransplantatie te ondergaan maar doordat oom Peter te veel verzwakt was konden ze deze operatie niet meer uitvoeren.
3 dagen later overleed oom Peter.
“Maar zo kan het toch niet gegaan zijn?”, zegt mijn dochter verontwaardigd. ‘Ik ben bang van wel', verzucht ik, terwijl ik de karper eindelijk van zijn vele graten had ontdaan.
Ik kijk om me heen en zie dat mijn windmolen vrolijk ronddraai terwijl de plek waar de 2 accu's behoorden te zijn leeg is. Nadat de accu's voor een tweede keer waren gestolen had ik het maar opgegeven om nogmaals nieuwe kostbare accu's te ruilen.
Stroom had op dit moment toch geen waarde en gelukkig had ik nog 4 werkende zonnepanelen die mijn oude Windows Mobile Phone, mijn Android tablet en de iPod van mijn dochter van stroom kunnen voorzien.
Een van mijn slimste ingevingen was dat ik voor de GK de offline Wikipedia had gedownload op mijn android. En hoe had ik zonder mijn tablet mijn digitale boeken kunnen lezen?
“Waar zijn onze politieke leiders dan gebleven” vroeg mijn dochter. Ik moest even glimlachen en vertelde dat ze enkele weken voor de GK naar de veilige landen waren gereisd
"En waarom hebben wij dat niet gedaan, papa?"
‘Omdat het na de GK te gevaarlijk was’, antwoord ik bedeesd
Ik ga op weg naar de kelder en kijk via het verborgen bovenluik naar mijn aanzienlijk geslonken voorraad blikvoer zoals mijn dochter het oneerbiedig noemt. Nog 84 blikken tonijn, nog 21 blikken stoofvlees, nog 26 blikken spinazie, nog 16 blikken aardappelen, nog heel veel blikken doperwten.
"Wat kun je nou in godsnaam combineren met duif en karper?", vroeg ik vloekend in mezelf.
Waarom was is zo dom geweest om geen kruiden in te slaan!
Toen ik terug liep met een blik aardappelen zag ik dat mijn dochter al een vuur had gemaakt.
Mijn omgebouwde laserpen was niet alleen de perfecte aansteker, maar ook als wapen een zeer bruikbaar bezit. Na de brute aanval op mijn dochter ruim 1 maand geleden had ze de laserpen altijd binnen handbereik. Ook was na deze gebeurtenis mijn hypothetische vraag beantwoord of ik in staat zou zijn mijn kruisboog in de praktijk te gebruiken.
De 2 graven achter in het weiland waren een lugubere gedachte. Dat ze al na 3 maanden na de GK haar moeder zou verliezen was iets wat ik mezelf nooit zou kunnen vergeven.
Ik had het zo goed voor elkaar, dacht ik nog. Met mijn enorme voorraad voedsel, mijn grote wijnkelder, mijn windmolen, mijn zonnepanelen. Er kon me niks gebeuren.
Dat ik de insuline die voor mijn vrouw noodzakelijk was compleet over het hoofd had gezien was niet te bevatten.
Mijn dochter had de 2 duiven goed schoongemaakt, maar vroeg nog steeds of ik het kon controleren. Ik had het niet beter kunnen doen. De 2 duiven en de karper legde ik voorzichtig op het vuur. Hoewel ik nog een halve rol zilverpapier had liggen, durfde ik het niet te gebruiken.
Na de karper diverse malen voorzichtig om te draaien begon de vis een mooie witte kleur te krijgen. De 2 duiven waren vrijwel op hetzelfde moment gaar en het blikje aardappelen stond al enkele minuten flink te stomen.
De karper smaakte naar niks, maar gelukkig dat de duif een contrasterende smaak geeft waardoor het geheel toch nog als smakelijk kon worden bestempeld.
Op zo’n moment zou ik een goudstuk geven voor een tube Zaanse mayonaise om het geheel wat makkelijker weg te werken.
Mijn originele collectie van 10 stuks Maple Leaf 1 ounce munten was nog maar met 1 exemplaar geslonken. Ik had achteraf toch maar beter voor de 1/10 munt gegaan zodat ik er wat makkelijker mee had kunnen ruilen.
“Maar waarom hebben ze zo lang gewacht met die transplantatie?”, vraagt mijn dochter.
Ik denk omdat het voor het ziekenhuis veel meer geld opleverde om de medicijnen te verkopen antwoordde ik.
“Maar dat is toch niet eerlijk!” riep mijn dochter naïef.
Klopt, zeg ik, dat is inderdaad niet eerlijk.
“Wat gaan we doen, papa." " Gaan we blijven of gaan we hier weg?”
Het was de moeilijkste vraag die ik nog steeds niet kon beantwoorden.
We wonen 6 km van de zee, en we hadden nog steeds voldoende voedsel.
40 % van de mensen waren binnen 3 maanden gestorven door honger of dorst. Niemand had ooit kunnen vermoeden dat het zo snel zou kunnen verlopen.
Binnen 1 dag waren alle supermarkten geplunderd. Binnen 2 dagen was er geen benzine meer te verkrijgen. Binnen 1 week was er geen energievoorziening, was er geen gas en kwam er geen water meer uit de kraan.
De ziekenhuizen hielden het nog 3 weken vol, maar nadat de harddrugsverslaafden de complete voorraad methadon en overige anesthesiemiddelen hadden geroofd waren er alleen nog wat vrijwilligers achtergebleven. Na enkele weken hielden ook zij het voor gezien.
De meeste mensen die het eerste halfjaar hadden overleefd waren ondertussen weg getrokken. Maar aangezien ik geen idee had hoe het zuidelijker zou zijn, durfde ik deze stap niet te maken.
We woonden ruim 2,5 meter boven het NAP en na het stilvallen van de gemalen was dit een geruststellende gedachte.
De kortegolf radio gaf ook vandaag niks anders dan onverstaanbare Arabische en Russisch geluiden met soms een Japanse of Chinese spreker.
Waarom ontvingen we na zoveel maanden nog steeds geen Engel Frans of Duitstalig bericht?, vroeg ik mezelf vertwijfeld af.
En hoe ging het verder met de rest van de mensen? Hoe zou het gaan met de mensen van het preppersforum? We hadden het zo vaak besproken om een alternatief netwerk te bouwen wat onafhankelijk zou werken van internet. Maar verder dan een POC waren we niet echt gekomen.
En hoewel ik er eigenlijk geen vertrouwen meer in had om ooit nog iets over dat Meshtastic netwerk te ontvangen, bleef ik elke dag braaf het zonnepaneeltje richting de zon te verplaatsen om mijn T-Beam aan de praat te houden.
Mijn testbericht bestond al 3 maanden uit de tekst "Duurt lang @RockyFlats " en hoewel ik zag dat er wel iets van LORA netwerkverkeer binnenkwam bleef het stil.
Het gebrek aan communicatie maakte me gek. Zelfs via de satellieten kwam er niks binnen waar we iets mee konden. En hoewel de samenwerking met de andere mensen in de regio hartverwarmend was, bleef het gebrek aan informatie aan me knagen. Hoe lang gaat dit duren? Moeten we hier blijven? Moeten we wegtrekken? Naar waar? Was het wel veilig genoeg?
Afwezig kijk ik naar het LCD display van mijn T-Beam en ik zie ineens het standaardscherm veranderen.
Mijn hart slaat op hol toen ik de tekst "Hé broertje, hoe is het daar?" binnen krijg.
WTF. Is het dan toch gelukt om een verbinding te maken naar @RockyFlats ?
Maar voordat ik ook maar iets van een vraag kon stellen, volgt er een enorme hoeveelheid berichten die ik op het LCD scherm niet meer kan lezen.
Waar is mijn Samsung Tablet?
12% batterij moet voldoende zijn en ik start de Meshtastic app en zie eindelijk een mede prepper die mij een update kan geven over de bizarre situatie waar we in beland zijn.
......
Ik neem het stokje graag over van @RockyFlats om met een volgend fictief verhaal te starten.
Zelf heb ik niet zoveel met een EMP en ben ik ooit begonnen met preppen omdat ik de overtuiging had dat het economisch systeem compleet in elkaar zou klappen. En hoewel ik er nu wel wat anders over denk, zie ik het alsnog als een van de meest reële scenario's die we nog zouden kunnen meemaken.
Ik heb er toen zelfs ooit eens een fictief verhaal over gemaakt dat ik aan mijn dochter heb laten lezen. Dat was het jaar 2014 en nu ben ik tot mijn schrik al beland in het jaar 2024. Ik ben lui en heb de tekst die ik toen ooit heb gemaakt een beetje aangepast en er 10 jaar bij opgeteld. Mijn dochter heb ik maar 10 jaar jonger laten blijven omdat ik anders te veel moest aanpassen. Ik heb het verhaal omgebouwd tot een proloog.
Vanuit die proloog nodig ik iedereen uit om het verder aan te vullen vanuit hun perspectief. Ik hoop dat dit draadje net als de vorige mij aan het denken gaat zetten over zaken die ik net even over het hoofd heb gezien, of me andere inzichten kunnen geven.
Als extra toelichting nog even het punt waarom ik een economische meltdown als een probleem zie. Ik denk dat er zo enorm veel zaken aan elkaar zijn gekoppeld dat er een domino effect kan optreden. En natuurlijk zou je kunnen denken "het is maar geld". Maar… Als het economisch systeem implodeert dan zou het me niks verbazen dat er echt complete chaos zou kunnen ontstaan.
p.s.de tijdlijn is lastig toe te passen. Ik ben me ervan bewust dat ik soms een sprong in de tijd maak die niet juist is. Maar dat is niet het punt van dit draadje, dus laat je hier niet door afleiden.
<fictie mode aan>
Proloog:
Ergens in februari van het jaar 2024
Het was vandaag een goede dag. We hadden 2 duiven gevangen met ons net, en in de fuik zat een grote karper. Tevens had het vannacht weer geregend dus onze watervoorraad was redelijk op pijl.
Terwijl ik de karper begon schoon te maken vroeg mijn dochter waarom het zo snel in elkaar was gestort. Hoewel ze ondertussen 13 jaar oud was, wist ze nog heel goed hoe het was, voor “de grote klap” oftewel de GK zoals we het tegenwoordig benoemden.
Omdat het achteraf zo’n absurde situatie was, kon ik het niet letterlijk uitleggen en moest ik er een verhaaltje van maken. Ik vertelde het als volgt:
In de laatste maanden van 2022 was het financiële systeem erg ziek. Ik zal het vergelijken met een ziek mens zodat ik het wat makkelijker kan uitleggen. Laten we het hebben over je zieke oom Peter.
Peter was erg ziek. Zijn nieren waren aan het bezwijken waardoor hij steeds zwakker werd. De beste oplossing was volgens ons om een niertransplantatie te ondergaan, maar het ziekenhuis vertelde dat dit nog helemaal niet nodig was.
Ze hebben oom Peter diverse medicijnen gegeven en het ging inderdaad weer een stuk beter met oom Peter. Na 8 maanden ging het echter weer helemaal fout. Toen hebben we nogmaals bij de diverse doktoren aangedrongen op een transplantatie, maar volgens de doktoren was dit in deze fase nog niet nodig. Na diverse nierdialyses was oom Peter weer helemaal fit.
Echter ging het na 2 maanden bergafwaarts met oom Peter. Hij moet met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis. De dokters vertelden dat het beter zou zijn om een niertransplantatie te ondergaan maar doordat oom Peter te veel verzwakt was konden ze deze operatie niet meer uitvoeren.
3 dagen later overleed oom Peter.
“Maar zo kan het toch niet gegaan zijn?”, zegt mijn dochter verontwaardigd. ‘Ik ben bang van wel', verzucht ik, terwijl ik de karper eindelijk van zijn vele graten had ontdaan.
Ik kijk om me heen en zie dat mijn windmolen vrolijk ronddraai terwijl de plek waar de 2 accu's behoorden te zijn leeg is. Nadat de accu's voor een tweede keer waren gestolen had ik het maar opgegeven om nogmaals nieuwe kostbare accu's te ruilen.
Stroom had op dit moment toch geen waarde en gelukkig had ik nog 4 werkende zonnepanelen die mijn oude Windows Mobile Phone, mijn Android tablet en de iPod van mijn dochter van stroom kunnen voorzien.
Een van mijn slimste ingevingen was dat ik voor de GK de offline Wikipedia had gedownload op mijn android. En hoe had ik zonder mijn tablet mijn digitale boeken kunnen lezen?
“Waar zijn onze politieke leiders dan gebleven” vroeg mijn dochter. Ik moest even glimlachen en vertelde dat ze enkele weken voor de GK naar de veilige landen waren gereisd
"En waarom hebben wij dat niet gedaan, papa?"
‘Omdat het na de GK te gevaarlijk was’, antwoord ik bedeesd
Ik ga op weg naar de kelder en kijk via het verborgen bovenluik naar mijn aanzienlijk geslonken voorraad blikvoer zoals mijn dochter het oneerbiedig noemt. Nog 84 blikken tonijn, nog 21 blikken stoofvlees, nog 26 blikken spinazie, nog 16 blikken aardappelen, nog heel veel blikken doperwten.
"Wat kun je nou in godsnaam combineren met duif en karper?", vroeg ik vloekend in mezelf.
Waarom was is zo dom geweest om geen kruiden in te slaan!
Toen ik terug liep met een blik aardappelen zag ik dat mijn dochter al een vuur had gemaakt.
Mijn omgebouwde laserpen was niet alleen de perfecte aansteker, maar ook als wapen een zeer bruikbaar bezit. Na de brute aanval op mijn dochter ruim 1 maand geleden had ze de laserpen altijd binnen handbereik. Ook was na deze gebeurtenis mijn hypothetische vraag beantwoord of ik in staat zou zijn mijn kruisboog in de praktijk te gebruiken.
De 2 graven achter in het weiland waren een lugubere gedachte. Dat ze al na 3 maanden na de GK haar moeder zou verliezen was iets wat ik mezelf nooit zou kunnen vergeven.
Ik had het zo goed voor elkaar, dacht ik nog. Met mijn enorme voorraad voedsel, mijn grote wijnkelder, mijn windmolen, mijn zonnepanelen. Er kon me niks gebeuren.
Dat ik de insuline die voor mijn vrouw noodzakelijk was compleet over het hoofd had gezien was niet te bevatten.
Mijn dochter had de 2 duiven goed schoongemaakt, maar vroeg nog steeds of ik het kon controleren. Ik had het niet beter kunnen doen. De 2 duiven en de karper legde ik voorzichtig op het vuur. Hoewel ik nog een halve rol zilverpapier had liggen, durfde ik het niet te gebruiken.
Na de karper diverse malen voorzichtig om te draaien begon de vis een mooie witte kleur te krijgen. De 2 duiven waren vrijwel op hetzelfde moment gaar en het blikje aardappelen stond al enkele minuten flink te stomen.
De karper smaakte naar niks, maar gelukkig dat de duif een contrasterende smaak geeft waardoor het geheel toch nog als smakelijk kon worden bestempeld.
Op zo’n moment zou ik een goudstuk geven voor een tube Zaanse mayonaise om het geheel wat makkelijker weg te werken.
Mijn originele collectie van 10 stuks Maple Leaf 1 ounce munten was nog maar met 1 exemplaar geslonken. Ik had achteraf toch maar beter voor de 1/10 munt gegaan zodat ik er wat makkelijker mee had kunnen ruilen.
“Maar waarom hebben ze zo lang gewacht met die transplantatie?”, vraagt mijn dochter.
Ik denk omdat het voor het ziekenhuis veel meer geld opleverde om de medicijnen te verkopen antwoordde ik.
“Maar dat is toch niet eerlijk!” riep mijn dochter naïef.
Klopt, zeg ik, dat is inderdaad niet eerlijk.
“Wat gaan we doen, papa." " Gaan we blijven of gaan we hier weg?”
Het was de moeilijkste vraag die ik nog steeds niet kon beantwoorden.
We wonen 6 km van de zee, en we hadden nog steeds voldoende voedsel.
40 % van de mensen waren binnen 3 maanden gestorven door honger of dorst. Niemand had ooit kunnen vermoeden dat het zo snel zou kunnen verlopen.
Binnen 1 dag waren alle supermarkten geplunderd. Binnen 2 dagen was er geen benzine meer te verkrijgen. Binnen 1 week was er geen energievoorziening, was er geen gas en kwam er geen water meer uit de kraan.
De ziekenhuizen hielden het nog 3 weken vol, maar nadat de harddrugsverslaafden de complete voorraad methadon en overige anesthesiemiddelen hadden geroofd waren er alleen nog wat vrijwilligers achtergebleven. Na enkele weken hielden ook zij het voor gezien.
De meeste mensen die het eerste halfjaar hadden overleefd waren ondertussen weg getrokken. Maar aangezien ik geen idee had hoe het zuidelijker zou zijn, durfde ik deze stap niet te maken.
We woonden ruim 2,5 meter boven het NAP en na het stilvallen van de gemalen was dit een geruststellende gedachte.
De kortegolf radio gaf ook vandaag niks anders dan onverstaanbare Arabische en Russisch geluiden met soms een Japanse of Chinese spreker.
Waarom ontvingen we na zoveel maanden nog steeds geen Engel Frans of Duitstalig bericht?, vroeg ik mezelf vertwijfeld af.
En hoe ging het verder met de rest van de mensen? Hoe zou het gaan met de mensen van het preppersforum? We hadden het zo vaak besproken om een alternatief netwerk te bouwen wat onafhankelijk zou werken van internet. Maar verder dan een POC waren we niet echt gekomen.
En hoewel ik er eigenlijk geen vertrouwen meer in had om ooit nog iets over dat Meshtastic netwerk te ontvangen, bleef ik elke dag braaf het zonnepaneeltje richting de zon te verplaatsen om mijn T-Beam aan de praat te houden.
Mijn testbericht bestond al 3 maanden uit de tekst "Duurt lang @RockyFlats " en hoewel ik zag dat er wel iets van LORA netwerkverkeer binnenkwam bleef het stil.
Het gebrek aan communicatie maakte me gek. Zelfs via de satellieten kwam er niks binnen waar we iets mee konden. En hoewel de samenwerking met de andere mensen in de regio hartverwarmend was, bleef het gebrek aan informatie aan me knagen. Hoe lang gaat dit duren? Moeten we hier blijven? Moeten we wegtrekken? Naar waar? Was het wel veilig genoeg?
Afwezig kijk ik naar het LCD display van mijn T-Beam en ik zie ineens het standaardscherm veranderen.
Mijn hart slaat op hol toen ik de tekst "Hé broertje, hoe is het daar?" binnen krijg.
WTF. Is het dan toch gelukt om een verbinding te maken naar @RockyFlats ?
Maar voordat ik ook maar iets van een vraag kon stellen, volgt er een enorme hoeveelheid berichten die ik op het LCD scherm niet meer kan lezen.
Waar is mijn Samsung Tablet?
12% batterij moet voldoende zijn en ik start de Meshtastic app en zie eindelijk een mede prepper die mij een update kan geven over de bizarre situatie waar we in beland zijn.
......
