Er is een gezegde dat luidt: 'out of sight, out of mind and once seen, always remembered'. Toen ik nog jong was (en de dieren nog konden praten) ben ik ooit solo dwars door de Pyreneeën gelopen, van oost (Middellandse zee) naar west (de Atlantische Oceaan). Niet in één keer, ik heb het in twee etappes kunnen doen. Gewoon, met een rugzak en een lightweight kampeeruitrusting (de eerste etappe) en nog minder uitrusting (de tweede etappe). Ik had wat extra spullen bij me zoals een hele kleine inklapbare werphengel, een katapult waarmee je loden kogels van 1 cm. doorsnee kon wegschieten om te jagen (die waren toen nog niet verboden) en wat lichtgewicht bergsportvoer.
Ik liep op kaart en kompas en niet over de weg omdat je dan beter de bus kunt nemen (volgens mij). Ik vond het wel prettig om zoveel mogelijk ongezien te reizen. Eén keer had ik net mijn bivak gemaakt toen er twee (in mijn optiek) ongure types langskwamen die wel veel belangstelling hadden voor mijn spullen. Na mijn verzekering dat ik de rest van de middag daar zou blijven en daar ook zou overnachten gingen ze weer weg. Ik heb ze zover mogelijk nagekeken en heb toen snel opgebroken en ben ongeveer 300 meter hoger en pakweg 5 kilometer verder kamp gemaakt. Overdreven? Wellicht... Verstandig? Volgens mij wel.
Ik heb toen beide keren bijna drie maanden gelopen en vond het alleen zijn geweldig. Slechts enkele keren ben ik een superklein dorpje ingelopen om wat voorraden aan te vullen en een pakje sigaretten te kopen (inmiddels rook ik al jaren niet meer). Maar dat is natuurlijk niets vergeleken met jaren helemaal alleen in de wildernis wonen.
Ik wil volgend jaar echt 'in the middle of nowhere' een kleine blokhut gaan bouwen, vlakbij een riviertje waar het hele jaar water doorheen stroomt en ongeveer 3 uur lopen van de dichtstbijzijnde weg. Daar wil ik dan af-en-toe een weekje gaan zitten om te zien of dat doebaar is. In eerste instantie ga ik erheen met een beugelzaag, een pak met diverse maten spijkers en een klauwhamer en wat verschillende soorten touw. En dan maar eens kijken of het wat kan worden... Natuurlijk hoef ik dan niet echt te overleven, maar ik wil wel zien of die locatie voldoende afgelegen ligt. En wie weet zou het ooit een laatste toevluchtsoord kunnen worden (al geloof ik daar niet echt meer in).
