• Welkom op ons forum. Gasten hebben beperkt toegang tot ons forum. Meld je daarom aan voor een account. Registreren kost slechts een minuutje van je tijd.

Verwachtingen van het leven

DO-it

DO-it

Diehard Prepper
‘We verwachten te veel van psychologen, en van het leven’
Damiaan Denys

De druk op onze psychiatrie is enorm. Omdat we altijd maar gelukkig willen zijn, zegt hoogleraar Damiaan Denys. ‘Het gewone lijden, dat bij het leven hoort, is compleet gemedicaliseerd.’

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/09/21/het-is-niet-normaal-om-mooi-en-succesvol-te-zijn-en-alles-onder-controle-te-hebben-a1626090

Een leuk artikel vond ik. Wanneer hoort iets bij het leven en wanneer niet. Wie bepaald dat dan? Waar ligt de grens? Hoe onkundig zijn we geworden in het normaliseren. Zijn we gewoon verwend (of hebben ons laten verwennen) en is de last die sommigen mensen ervaren een ‘luxeprobleem’ of juist niet?
 
Laatst bewerkt:
DO-it zei:
Een leuk artikel vond ik.
Klik om te vergroten...

Ik vond het niet leuk, maar wel interesant.
Ook is het nogal tegenstrijdig (naar mijn idee)

"We" hebben het er ook wel een beetje naar gemaakt. Iedereen moet in een hokje worden geplaatst. Waar men vroeger sprak over een "druk kind" is het nu ADHD.
Waar we vroeger de wat teruggetrokken stille maar slimme leerling hadden, is het nu een asperger (maar die noemen we tegenwoordig weer iemand met een storing uit het autistisch spectrum)
En wie stond er vooraan om die hokjes te gebruiken?
Juist ja, de GGZ. Wat dat is lekker makkelijk invullen op een formulier.

Als je hier een ongeluk ziet langs de snelweg, heb je al ‘PTSS’. In Canada lijdt zelfs 9 procent van de bevolking eraan. In Nigeria, een van de gevaarlijkste landen ter wereld, lijdt 0,02 procent van de bevolking aan PTSS.”
Klik om te vergroten...

Dat is natuurlijk onzin. In Nigeria is er geen GGZ die gelijk met een PTSS stempel een label zit te plakken.
Maar hij heeft zonder meer een punt dat we de lat onrealistisch hoog leggen.
Ik denk dat de (a)sociale media hier een belangrijke rol in (heeft ge-)speeld/t.

Een miljoen Nederlanders slikt een antidepressivum.
Klik om te vergroten...
En wie heeft het recept dan voorgeschreven?

Als ik me kut voel, en iemand vraag aan me "hoe gaat het" dan is de kans groot dat ik zeg "het is kut"
Maar de reactie die je dan krijgt is dat men denkt dat je op het punt sta om met een touw een hoge boom op te zoeken, dus zeg ik tegenwoordig maar "het is prima"
En in 95% van de gevallen voel ik me ook prima en in 5% van de gevallen voel ik me kut, en dat is heel normaal, maar blijkbaar kan dat tegenwoordig niet meer.
 
martin zei:
Als ik me kut voel, en iemand vraag aan me "hoe gaat het" dan is de kans groot dat ik zeg "het is kut"
Maar de reactie die je dan krijgt is dat men denkt dat je op het punt sta om met een touw een hoge boom op te zoeken, dus zeg ik tegenwoordig maar "het is prima"
En in 95% van de gevallen voel ik me ook prima en in 5% van de gevallen voel ik me kut, en dat is heel normaal, maar blijkbaar kan dat tegenwoordig niet meer.
Klik om te vergroten...
Dit is heel erg herkenbaar. Mensen willen niet echt weten hoe het gaat. Zeg je dat het even niet goed gaat, dan weet niemand hoe ze daarmee moeten omgaan en staan ze wat onhandig te klungelen. Als je niet wil weten hoe het echt gaat, vraag het dan niet. Dus zeg je maar dat het goed gaat, ook al gaat het helemaal niet goed. Je geeft het op om "echt" te zijn, want het kan toch niemand iets schelen. Zelfs als je net een the end of the world as you know it hebt meegemaakt, zijn mensen verbaasd als je zegt dat het niet goed gaat.
Het is niet erg om zich eens slecht te voelen, iedereen heeft het wel eens. Maar het mag inderdaad niet meer. Je mag je niet slecht voelen, want je hebt het toch niet slecht. Want goh die kindjes in de derde wereldlanden, die hebben het pas slecht! Ja goed, zo is er altijd wel iemand die het erger heeft. Dat wil niet zeggen dat jij je nooit slecht mag voelen. Daarom heb ik dit opgeslaan, om me daar steeds aan te herinneren (over orkaan Edna gaat het)
There will be people who suffered more than you and there will be people who suffered less than you. But that doesn't make your suffering unimportant. I have a friend who is going through a lot right now and when we talked a few days after the hurricane she apologized for sharing what was going on in her life. I had to remind her that our hurricane didn't make her struggles any less relevant. Your feelings and struggles are real.
Klik om te vergroten...
Uiteindelijk is het niet meer dan normaal dat mensen overstressed rondlopen en een burn out krijgen. Je mag er niet over praten en je mag het allemaal zeker niet uiten.
 
Ik bedoel ‘Leuk’ in de zin van boeiend en herkenbaar.

Tegenwoordig krijgt iedereen (nou ja heel veel) mensen een labeltje, zodra er iets is gebeurd oid. Je wil niet weten hoevaak ik te horen krijg dat iemand PTSS heeft. Terwijl halverwege jaren 90 hier nog om gesteggeld werd bij mensen die uit oorlogsgebieden kwamen. Nu al als iemand is overleden of bij een ongeluk betrokken is.

Dat geldt voor meer labeltjes (ADHD bv). Het boek van Pietje Bell tot probleemgeval van Angela Crott, schijnt daar een mooi licht op. Let wel, ik ben erg voorstander van normaliseren en begrijp oprecht niet waarom al die labels nodig zijn. Een bewijs dat je echt anders bent dan anderen? Een rechtvaardiging dat je de wereld anders ziet/ beleefd dan anderen? Zou dat dan betekenen dat straks alleen mensen met een label bij AH mogen winkelen, als er geen muziek draait en al die bijgeluiden uit zijn? Of mag ik dan ook nog komen (heb geen labeltje)?

Ik realiseer me dat de labels ook kunnen helpen, in het makkelijker erkennen en herkennen wat de mogelijkheden (en niet te vergeten de beperkingen) zijn van een persoon. Blijkbaar is het ook nodig om geaccepteerd te worden, wat ik ook betreur. Ieder mens is uniek, ook ieder mens met een labeltje is uniek, laten we het dan ook uniek houden en niet alles generaliseren. Dan doen we niemand te kort en erkennen we dat een ieder mag zijn zoals die is.

Het is niet alleen de media die dit soort dingen doet, het is ons hele stelsel die ‘verrot’ is. Voor mij heeft het geen meerwaarde om te achterhalen wie nu wat heeft gedaan. Beetje kip en ei verhaal. Dingen zijn zo langzamer hand gegroeid. Interressant misschien wel, want dan zou men daar een lering uit kunnen halen. Voor nu probeer ik in het klein dingen te normaliseren, in de hoop dat dit een kiem is dat langzaam gaat groeien en wie weet is het dan te keren.

En ja @martin jij mag je gewoon ‘kut’ voelen, is ook nodig om je ‘’kut’ te voelen. Hoe kun je anders weten wat het is om je goed te voelen? :hug:
 
Labeltje? Diagnose?
Jouw leven is dat van jou, en geloof me het duurt niet zo lang.
Geluk? Geluk zit in jezelf. Daar bedoel ik mee...
Als je nooit tevreden bent, altijd "meer" wilt (wat is dat geld of wat anders, of een mooier bankstel of zo?)
Dan wordt je nooit blij, blijf je altijd ontevreden, tot je dood (enne ja dan ben je dat dus so who cares? jij?)
Psychologen heb je in mijn ervaring niets aan, praat met je partner, of een vriend(in)
En als ze het geduld daar niet voor hebben, ga naar stap 1.....
 
Ik kan me moeilijk voorstellen inderdaad dat ik ooit bij een zieleknijper aan zal kloppen. Het leven is het leven en de tijd is de tijd waarin we leven. Maak er wat van zou ik willen zeggen. Pijn, verdriet, angst, geluk......

Er zijn best gebeurtenissen waarover je met iemand kunt praten, dingen die je moet verwerken, vallen, opstaan en weer verder gaan.

Het zou mooi zijn wanneer deze psychologen straks helemaal geen werk meer hebben in mijn beleving. Het is niet altijd dat iemand er baat bij heeft en ik ken zat gevallen van mensen die hun hele leven aan bepaalde medicijnen vast komen te zitten.

Mensen worden tegenwoordig van kind af aan behandeld als patient. Op gegeven moment zijn ze niet meer in staat zelfstandig dingen te verwerken hierdoor en dan slaat de medicijnen maffia toe.

Mijn grootouders hebben dingen meegemaakt tijdens de oorlog #@%'&€), maar nog nooit spraken zei met een zieleknijper. Ze stonden op, vochten en gingen verder met hun leven.

Ik heb dingen meegemaakt die ik niemand zou toe wensen. Dood, verdriet, pijn, accepteren, verwerken en verder gaan.

Zolang je niet echt een geestesziekte hebt, dus hulp nodig hebt, zul je je verbazen hoe sterk de mens kan zijn.
 
Lees “Life at the bottom” van Theodore Dalrymple eens.

Daar komt dit ook aan de orde. Ik ben het met een aantal van zijn stellingen niet eens maar hij beschrijft heel treffend hoe “de westerse mens” het recht op het nastreven van geluk heeft weten om te vormen naar “het recht om gelukkig te zijn”. Ben je niet gelukkig dan heb je een vast een ziekte en is het de taak (of beter plicht) van de arts om je gelukkig te maken (PILLEN!!!). En geluk is inmiddels zo ongeveer gelijk gesteld aan geen tegenslagen & geen problemen of zelfs maar nare dingen mee maken. Het leven als een soort permanent teletubbies land dus. Elke eigen verantwoordelijkheid voor je eigen geluk is verdwenen, geluk is een grondrecht en ben je niet gelukkig dan is dat niet jouw schuld maar ligt dat ergens anders. Het is ook niet jouw taak om het op te lossen, maar dat van een ander.

Dalrymple heeft als art/psychiater zowel in ontwikkelingslanden en in Engeland in de armste gebieden gewerkt. Heel confronterend is hoe hij beschrijft hoe mensen in de sloppenwijken in Afrika een veel voller leven hebben (eigenwaarde, zelfrespect) juist doordat elke dag weer een “strijd” was om b.v. eten op tafel te krijgen. Het verschil met de sociale onderlaag in Birmingham die het, in materieel opzicht, oneindig veel beter hebben dan de onderlaag in Afrika. Maar die vele malen slechter in het leven staan, en vooral in de slachtofferrol kruipen.

De conclusies die hij vervolgens trekt over de hele hulpverlening willen er bij mij niet volledig in. Maar een paar situaties die hij beschrijft zijn echt kostelijk: zo beschrijft hij een van zijn patiënten die het hele hulpverleners-circuit weet te bespelen. Het is een draaideur crimineel die sinds zijn tienerjaren steeds weer in de gevangenis beland wegens autodiefstallen, want ‘hij is verslaafd aan auto’s stelen”. Maar geen enkele behandeling helpt, hij kan er ook niets aan doen. Wederom het slachtoffer dus, hij is ziek dus kan er niets aan doen. De man is dus ook kind aan huis bij allerlei psychiaters etc. Als Dalrymple hem voor de eerste keer spreekt en de man begint over zijn “verslaving” vraagt Dalrymple hem of hij niet gewoon te lui is om te werken en slim genoeg om het systeem te bespelen. De man is verbijsterd en begint dan betrapt te lachen.

Echt een aanrader om eens te lezen.
 
1. Ik heb als post-puber zelf even in dat GGZ circuit gezeten, wegens depressieve neigingen die ik volgens mijn ouders met de huisarts moest bespreken (jaja, de "maakbaarheid van het geluk" in de praktijk). Toen het mij na een paar gesprekken aldaar duidelijk was dat ze alleen verder konden met een "diagnose" (=hokjes plaatsen), die dan zou worden omgezet in een "behandelplan" (=medicatie), was ik ook wel heel snel weer weg. Er was toch gvd verder helemaal niets mis met me, behalve dan dat ik steeds beter begon te begrijpen hoe de wereld echt in elkaar zat, en de schaal van dat verdriet en onrecht niet kon verkroppen met mijn nog ontwikkelende brein.

2. De waarheidsgetrouwheid van je antwoord op de vraag "Hoe gaat het?" is natuurlijk in hoge mate afhankelijk van de persoon die het vraagt, en hoeveel tijd de beide gesprekspartners op dat moment hebben. In plaats van mooi weer spelen, of zeggen dat het 'kut' gaat (niet mijn woordkeus), kan je bij mensen die wat dichter bij je staan en een paar minuutjes overhebben best een beetje een 'mwah' antwoord geven, of een mini-tipje van de sluier oplichten. Als ze werkelijk geinteresserd zijn in wat jou echt bezighoudt op dat moment, dan vragen ze heus wel door. Als niet, dan kan je altijd nog twee zinnen wijden aan het weer en dan vriendelijk afscheid nemen om hun bubbel niet te verstoren.
 
Door lichamelijke klachten verplicht naar psychologen gestuurd geweest. Eentje zei "niks mis met je, je leeft anders/staat anders in het leven dan de meeste da's alles" De ander was nog een grotere warhoofd dan ik. Gaf mij een kopje heet water en vergat een theezakje, moest zijn telefoon (groot draai toestel) zoeken onder een berg papieren en hing vervolgens een half uur aan de lijn en besprak dingen die ik niet wilde/hoorde te horen. Pakte vervolgens een verkeerd dossier waarvan ik hem moest overtuigen dat het niet over mij ging. Het uur was bijna om en meneer kwam met een conclusie waar de muizen geen kaas van lusten. Ik heb mijn beklag gedaan bij het ziekenhuis waar deze "psycholoog" werkte. Kreeg geen positief respons. Meneer was hoog aangeschreven en zeer kundig!
Dankzij deze klungel staat er in mijn medische dossier dingen die mij achtervolgen blijven. En waardoor artsen mijn klachten niet direct serieus nemen. :mad:

Bij scouting ook veel kinderen met labels gehad, in mijn ogen het merendeel opvoedkundige probleempjes. Vele die jong al een label krijgen leren ook om zich hier achter te verschuilen. "ja maar ik heb ....... " Zodat ze dingen niet hoeven te doen. Volwassenen kunnen er ook wat van.
Ja er zijn er bij die door problemen in het hoofd het moeilijk hebben om in het dagelijks leven mee te komen. Ook daar ligt een probleem, de 24 uur economie. Mensen worden overprikkeld. Neem de vele (onnodige) prikkels weg en ze knappen op. Rara hoe kan dat? (het is niet voor niets dat ik naar een rustiger dorp verhuis, ook ik heb daar problemen mee)

Mensen die mij vragen hoe het met mij gaat horen de waarheid, gaat het goed dan gaat het goed, gaat het knudde dan gaat het knudde. Als ze dat niet willen horen moeten ze er niet naar vragen. De meest die mij kennen weten wat voor een achtbaan mijn leven is en kunnen ook zien aan mij hoe het er voor staat. Zelfs al zet ik een masker op. En geloof mij, dat masker heb ik dagelijks op om anderen maar op het verkeerde been te zetten zodat ze zich niet verplicht voelen om mij te vragen of het wel gaat.

Geluk ligt in de kleine dingen heb ik altijd geleerd. Misschien komt het ook doordat ik met weinig in een arm gezin groot gebracht ben en het kleine erg respecteer, en tegelijkertijd het grote weer. (dit laatste snap ik zelf nog niet helemaal) Ik heb ook altijd de dingen die ik had/heb gerespecteerd, net als de dingen die ik zelf maak of die ik bij de kringloop koop of krijg. Als ik zie hoeveel spul daar beland die net in de "mode" zijn vraag ik mij af of er werkelijk mensen zijn die zo nodig steeds nieuwe dingen moeten kopen om zich gelukkig te voelen.

Geluk kan je niet kopen. Zit niet in een pilletje of drankje. Kan je niet afdwingen. Als je het niet in je zelf kan vinden ben je arm.
 
Wij hebben allemaal te maken met de gevolgen van een rijkeluis leventje.

Wanneer je elke dag weer moet vechten om eten en drinken binnen te krijgen, dan heb je geen tijd voor deze onzin. Dan ben je aan het overleven. Zwakkere broeders en zusters worden ziek of gaan dood, de sterken overleven. Niets meer of minder dan survival of the fittest.

In onze huidige samenleving zul je jezelf een doel moeten stellen, een plan maken en ten uitvoer brengen en flexibel genoeg zijn om het te blijven aanpassen.

Met het geld wat zelfs de armste mensen in Nederland krijgen, ben je een koning in de meeste landen.

Mijn oma leefde na haar 65e van uitsluitend een AOW. Zij was huisvrouw en mijn opa had als kleine zelfstandige nooit een pensioen kunnen opbouwen. Al zijn geld ging op aan de kinderen.

En ondanks dat ze haar sigaretje rookte kon ze door zuinig te leven prima rondkomen, cadeautjes voor de verjaardagen kopen, op vakantie en zelfs wat sparen. Dit deed zij door gewoon door een huishoud boekje bij te houden en dingen te plannen.
 
Een maatschappelijk werkster stond er versteld van dat ik zo in overlevingstand sta. Dat hoeft vandaag de dag toch niet meer? Haar gevraagd naar wat soort leven ze gehad heeft, blijkt dus uit een meer dan gemiddeld gezin te komen en kreeg alles wat haar hartje begeerde. Haar verteld dat ze dus heel wat in haar leven gemist heeft. Als zij een uitkering zou krijgen zou ze het moeilijk krijgen. Met depressie/wat dan ook op de koopt toe. Zij zou zich geen raad weten hoe er mee om te gaan.

Ik leef nu ook heel zuinig, (gebruik ook een kasboekje) anders kan ik mijn dieren en camper + Jim niet houden. Ik baal dus ook sterk dat ik nu een huis met cv heb en deze niet mag afsluiten. Mijn kosten vermenigvuldigen zich behoorlijk hierdoor. Huurtoeslag is al meer dan een maand geleden aangevraagd en heb daar nog niks van gehoord. Dat word even heel rustig aan doen de komende maanden. Heb dus ook niet veel haast met belasting betalen :rolleyes: Zij langzaam, ikke ook.

Hoorde op de radio een interviewtje met een van de mensen uit "geen cent te makken" Was toch wel heel duidelijk hoe erg die personen geleefd werden door technologie. Dat hadden ze niet meer en wisten niet wat ze moesten doen met de tijd. Waarschijnlijk nooit gehoord van kringloopwinkels en de grote keuze aan boeken en spelletjes die ze hebben. Lekker ouderwets gezellig met ze alle om tafel monopolie spelen :p En ze vonden het toch wel erg dat ze "maar" € 15,- per dag voor boodschappen hadden :eek: Menig gezin van 4 zou willen dat ze dat hadden.
 
Met €15,— daar zijn veel mensen die ik ken heel blij mee! Dat is weekgeld van meer dan €100,—:rolleyes:. Menigeen moet het met 40 euro doen, gezinnen met iets meer ( en wat kan ik daar veel van leren!) Toch blijf ik het bijzonder vinden dat mensen niet meer weten wat ze moeten doen zonder technologie, mensen die niet meer weten hoe je moet telefoneren (zijn daar cursussen voor?) etc. Aan de andere kant vraag ik me ook wel eens af of mensen zich nog wel mogen vervelen, van zichzelf of van anderen? Net ook een discussie met buren, kinderen leren omgaan met teleurstellingen..... Tuurlijk gun je je kind de aller mooiste jeugd ter wereld en wil je ze liever elke teleurstelling besparen, maar in mijn beleving maak je ze dan niet klaar voor het echte leven.
 
Als ik de verhalen zo lees heb ik een andere achtergrond dan de meeste.
In mijn familie worden de zaken 3 generaties op voorhand gepland en trekken we, ondanks onze verschillen aan hetzelfde zeil waarbij bepaalde familie leden zijn buitengesloten om de rest te beschermen.
Nooit ben ik financieel of materieel iets tekort gekomen en binnen bepaalde grenzen had ik alle vrijheid.
mijn op voeding zou ik als volgt willen omschrijven: "het leven is hard vervolgens ga je dood dus draag je verantwoordelijkheid en bouw wat op voor je nakomelingen."

Op mijn 16e ben ik begonnen met mijn eerste studentenjob……aan de afwas in een restaurant van mijn vader, onderaan de ladder waar het hoort. uiteraard ben ik sneller opgeklommen dan een normale werknemer en….op mijn 18e verloren in de wereld. Ik werkte hard, had ook nog een functie binnen mijn sportclub en geen tijd voor vrienden of mijn vriendin ( de verantwoordelijkheid was er in gedrild en werk, school en sport gingen voor). Mijn vriendin vond het mee gaan naar chique recepties en weekendjes naar Venetië enkel om pizza te eten en vervolgens door te vliegen naar Monaco wel leuk. Maar als ik dan moest werken en geen tijd had was het ruzie.
Mijn vrienden waren jaloers, Ik had als eerste een rijbewijs en een eigen wagen. Dat ik aan het werken was toen ze zichzelf lam dronken en high werden vergeten ze even…

Maar…..gelukkig was ik niet, ondanks dat ik het hoorde te zijn. De wereld lag aan mijn voeten: als ik een nieuwe auto wou kocht ik die gewoon, een huis of whatever het kon allemaal, studeren in het buitenland? geen probleem.
maar het betekende allemaal niets en met alles wat ik kocht werd ik ongelukkiger gleed ik verder af naar een schepsel dat leefde op cafeïne, zolpidem en omeprazol. De mensen rondom mij hadden niet echt iets door, gewoon lachen, want dat is makkelijker dan uitleggen wat er binnenin aan je knaagt. Ik ben nooit echt sociaal geweest maar nu zat ik echt op een dieptepunt. Ik kon geen mensen meer zien en mijn dagelijkse taken kostte ontzettend veel moeite.

Op een gegeven moment is het me echt teveel geworden en heb ik alles geannuleerd ben in mijn auto gestapt en beginnen rijden. Na wat omzwervingen in de Alpen terecht gekomen waar ik de tijd genomen heb om mijn leven op orde te zetten. Ik wou meer dan een hoop cijfers en een naam in het staatsblad zijn en heb mijn leven behoorlijk gewijzigd.ik heb gebroken met mijn “vrienden” en vriendin en ben nu actief als jeugdbegeleider in een sportclub en heb het gevoel daar echt een verschil te maken. De kinderen die begeleid vragen me om advies en sommigen komen ook met hun persoonlijke problemen naar mij. Ik ben tenslotte niet veel ouder dan zij, maar heb door mijn historie wel genoeg maturiteit om ook met de ouders om te gaan. Verder studeer ik nu farmaceutica en ben ik nog altijd werkzaam binnen het bedrijf, maar ik blijf ver weg van de spotlights en doe nu veel minder uren.
Ook hou ik mijn privé leven nu zeer goed afgeschermd, op de club en universiteit weet niemand iets over mijn geschiedenis en om geen slechte vrienden aan te trekken hou ik dit zo.

Nu kan ik klagen over “ een slechte jeugd” en “afwezige ouders” maar eerlijk ?
Dit heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben, iemand die behoorlijk sterk in de wereld staat en in de stormen van het leven zijn weg lijkt te hebben gevonden.
 
Zonder inhoudelijk op religie in te gaan.

Maar als we vandaag met zijn allen eens worden dat (als god bestaat) er maar één god is en het geloof hooguit verschillende richtingen heeft, dan zouden we nu vrede op asrde hebben.
 
Ik ben wel benieuwd waar asrde ligt, want een plek waar wapens, olie en drugs geen rol spelen lijkt me wel wat!

On-topic:
eigenlijk denk ik dat de titel van dit topic de crux vormt: verwachtingen van het leven. Als we wat meer van onszelf zouden verwachten ipv van onze omgeving, zou al heel veel schelen.
Om in cliché-termen te spreken: when life gives you lemons, ga dan niet lopen klagen over die citroenen en hoe zielig jij bent, maar kijk wat je zelf kan (doen). Met een slachtofferrol slurp je niet alleen energie van je omgeving, maar doe je vooral jezelf enorm tekort. Door constant de macht buiten jezelf te leggen (ik ben zielig want die doet dit, ik ben zielig want die doet zus, ik ben zielig want dit en dat is mij overkomen) maak je jezelf machteloos, en kan je dus niet zelf in staat zijn verantwoordelijkheid te nemen voor je leven (en je geluk), en kan je dus ook niets veranderen. We verwachten dat "gelukkig zijn" de status quo is, een soort van basis staat-van-zijn, en als we niet gelukkig zijn is ons dus iets misdaan.
Als we nou eens het leven, en alles dat daarbij hoort, als onze eigen verantwoordelijkheid zien, dan is "gelukkig zijn" opeens niet een grondrecht dat ons ontzegd wordt door externe factoren, maar is "ongelukkig zijn" een reden om over te gaan tot zelfreflectie. Wie ben ik, waar sta ik, hoe ben ik hier gekomen, waar wil ik naar toe, hoe kan ik daar komen? Wat zijn mijn kernwaarden, wat vind ik nou echt belangrijk, wat is noodzakelijk, wat is bijzaak?
Dat wil overigens niet zeggen dat er geen dingen gebeuren die onrechtvaardig zijn. Het wil wél zeggen dat je, wanneer jou onrecht aangedaan wordt, nog steeds macht hebt over je eigen leven.
 
Belangrijk om bij stil te staan is dat gelukkig of ongelukkig iets is dat niet meetbaar is.
Waarvan ik zeg maar @DO-it gelukkig zou worden, kan @Loreen intens ongelukkig maken ... (namen bij wijze van voorbeeld)

Het is ook zeer "in" geworden om gelukkig te moeten zijn, ik durf dat te zeggen dat -ondanks ik alles heb wat ik wil- ik ongelukkig kan zijn. Niets mis mee, volgens mij volkomen normaal.

Om iets persoonlijker te zijn zal ik jullie een glimp geven van mijn leven.
Tot over enkele jaren had ik een redelijke functie binnen een commercieel bedrijf.
en zoals @Renegade aanhaalt: het hoort zo om gelukkig te zijn.
Na een 10-tal jaar ben ik de ladder afgeklommen en heb ik binnen hetzelfde bedrijf op eigen initiatief een lagere functie gekozen. Om niet te zeggen de laagste.
Ik kon, wou, en mocht niet zo verder doen! Tot op vandaag blijf ik er van overtuigd dat ik compleet ging instorten.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de laatste twee jaar.
Veel mensen begrijpen het niet zo goed, anderen tonen bewondering voor de beslissing.
Ik heb zeer lang zitten twijfelen om het al dan niet te doen, of het de juiste beslissing was, ik dan zwak ben, ...
Het is ten slotte not done om de omgekeerde beweging te maken.

@Lai zegt dat je geluk niet kan kopen of het innemen via een pilletje. Dat klopt volledig.
Anderzijds kan je geluk wel "maken" of ongeluk omzeilen.
Ik zat op een gegeven moment zo ver van de stress, zorgen en andere ongewenste gedachten dat ik gaandeweg een neus of noem het een gave heb gekregen dat ik het voel als iets de foute kant op gaat. En dat ik ruimschoots op voorhand kan inschatten als iets niet lekker loopt of zal lopen.

Ok, niet alle geluk kan je manipuleren.
Ernstig ziek worden bijvoorbeeld daar kies je niet voor, dat overkomt je.
De twee tips die ik kan geven:
1) als iets je ongelukkig maakt beslis dan zelf om het al dan niet te veranderen.
2) een mens is (mentaal) sterk, zeer sterk, maar op een gegeven moment ga je plooien. Als je dat nu wil of niet.
 
Alberto zei:
Belangrijk om bij stil te staan is dat gelukkig of ongelukkig iets is dat niet meetbaar is.
Waarvan ik zeg maar @DO-it gelukkig zou worden, kan @Loreen intens ongelukkig maken ... (namen bij wijze van voorbeeld)

Het is ook zeer "in" geworden om gelukkig te moeten zijn, ik durf dat te zeggen dat -ondanks ik alles heb wat ik wil- ik ongelukkig kan zijn. Niets mis mee, volgens mij volkomen normaal.

Om iets persoonlijker te zijn zal ik jullie een glimp geven van mijn leven.
Tot over enkele jaren had ik een redelijke functie binnen een commercieel bedrijf.
en zoals @Renegade aanhaalt: het hoort zo om gelukkig te zijn.
Na een 10-tal jaar ben ik de ladder afgeklommen en heb ik binnen hetzelfde bedrijf op eigen initiatief een lagere functie gekozen. Om niet te zeggen de laagste.
Ik kon, wou, en mocht niet zo verder doen! Tot op vandaag blijf ik er van overtuigd dat ik compleet ging instorten.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de laatste twee jaar.
Veel mensen begrijpen het niet zo goed, anderen tonen bewondering voor de beslissing.
Ik heb zeer lang zitten twijfelen om het al dan niet te doen, of het de juiste beslissing was, ik dan zwak ben, ...
Het is ten slotte not done om de omgekeerde beweging te maken.

@Lai zegt dat je geluk niet kan kopen of het innemen via een pilletje. Dat klopt volledig.
Anderzijds kan je geluk wel "maken" of ongeluk omzeilen.
Ik zat op een gegeven moment zo ver van de stress, zorgen en andere ongewenste gedachten dat ik gaandeweg een neus of noem het een gave heb gekregen dat ik het voel als iets de foute kant op gaat. En dat ik ruimschoots op voorhand kan inschatten als iets niet lekker loopt of zal lopen.

Ok, niet alle geluk kan je manipuleren.
Ernstig ziek worden bijvoorbeeld daar kies je niet voor, dat overkomt je.
De twee tips die ik kan geven:
1) als iets je ongelukkig maakt beslis dan zelf om het al dan niet te veranderen.
2) een mens is (mentaal) sterk, zeer sterk, maar op een gegeven moment ga je plooien. Als je dat nu wil of niet.
Klik om te vergroten...

Lees nog een keer mijn post.
Zen
En nog een keer.
 
Beste @Lai ik vind het heel goed van je dat jij je verhaal durft te vertellen op het forum, vrijdag om 12:35 dit schep zeker voor mij nog meer een band.:hug:

Ik zie steeds meer leden die zich zelf durven te zijn op het forum, waar vriendschap, respect en vertrouwen is, en men niet neerbuigen en minderwaardig op een ander neer zien.

Dat is een verwachting voor het leven op ons forum,
het thuis voelen met onze prepperfamilie.
Is dit overdreven nee, de meesten die actief op het forum zijn voelen het zo.:thumbsup:
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan