Daar sta je dan ... alleen ...

[Alberto]

Ik zal voor sommigen misschien een gevoelig onderwerp aanhalen.
Stel je een situatie voor waarin je voldoende (ook al heb je dat nooit) geprept hebt en jij een SHTF hebt kunnen overleven, met de nadruk op jij.
Bij de start van dit scenario zijn je echtgeno(o)t(e) en je eventuele kinderen omgekomen.
Daar sta je dan met een voorraad aan voedsel, water, materiaal, ... maar het dierbaarste in je leven is er niet meer. Sterker nog, je mag ze waarschijnlijk nog zelf een graf bezorgen ook.

Ik zat hier vanmiddag aan te denken en kwam op enkele mogelijke reacties die mij logisch lijken:
- Je bent mentaal tot niets meer in staat;
- Je bent uit op wraak door op de schuldige (naargelang de situatie);
- ...

how on earth ga je je voorbereiden?

 

[petroman]

Dit soort gedachtes komen eigenlijk niet bij mij op, beste advies: zoek hulp ....

 

[LadyPrepper]

Dat kan je niet. Je weet niet hoe je daar mee om zult gaan mocht dat gebeuren. Ik heb net een film gezien "here alone" waarin een vrouw alleen overleeft in de bossen nadat alles en iedereen om zich heen sterft, incl. haar baby. Maar ze gaat door en overleeft. Iemand anders geeft het misschien op.. Wat dat betreft ben ik blij dat mijn kinderen volwassen zijn en minder kwetsbaar zijn. Ik had vroeger echt nachtmerries als ik dacht aan wat er kon gebeuren en hoe we zouden wegkomen met 3 babies..

 

[frans81]

Men weet pas hoe men reageerd als men het meemaakt .
Daar kun jeje niet op voorbereiden .
Als het gebeurd dan besef je de reactie pas .

 

[Alberto]

Dit soort gedachtes komen eigenlijk niet bij mij op, beste advies: zoek hulp ....

Dus jij staat nooit stil bij het feit dat je misschien ooit alleen verder moet?

 

[frans81]

Waarom zou jeje nu al pijnigen met zulke gedachten .
Ze vormen geen oplossing en laten jou ook niet zien hoe je dan eventueel gaat reageren .

 

[Ray]

Ik zal voor sommigen misschien een gevoelig onderwerp aanhalen.
Stel je een situatie voor waarin je voldoende (ook al heb je dat nooit) geprept hebt en jij een SHTF hebt kunnen overleven, met de nadruk op jij.
Bij de start van dit scenario zijn je echtgeno(o)t(e) en je eventuele kinderen omgekomen.
Daar sta je dan met een voorraad aan voedsel, water, materiaal, ... maar het dierbaarste in je leven is er niet meer. Sterker nog, je mag ze waarschijnlijk nog zelf een graf bezorgen ook.

Ik zat hier vanmiddag aan te denken en kwam op enkele mogelijke reacties die mij logisch lijken:
- Je bent mentaal tot niets meer in staat;
- Je bent uit op wraak door op de schuldige (naargelang de situatie);
- ...

how on earth ga je je daar op voorbereiden?

Je daar op voorbereiden wordt een hele lastige zaak. Al lees je alle psychologie boeken over rouwen en rouwverwerking en ken je alle valkuilen, dan nog is het niet te voorspellen hoe je dit zal raken.

Helaas is niet overal een preppersoplossing voor.

 

[Alberto]

Je daar op voorbereiden wordt een hele lastige zaak. Al lees je alle psychologie boeken over rouwen en rouwverwerking en ken je alle valkuilen, dan nog is het niet te voorspellen hoe je dit zal raken.

Helaas is niet overal een preppersoplossing voor.

Idd, daar doelde ik op.
We kunnen ons voorbereiden tot het oneindige, maar bij zo'n situatie sta je dan eigenlijk nergens.

 

[Alberto]

Waarom zou jeje nu al pijnigen met zulke gedachten .
Ze vormen geen oplossing en laten jou ook niet zien hoe je dan eventueel gaat reageren .Te koop

tja, waarom zou ik me dan pijnigen met de gedachte aan een nucleaire ramp? of een WOIII, of ...

 

[Ray]

Idd, daar doelde ik op.
We kunnen ons voorbereiden tot het oneindige, maar bij zo'n situatie sta je dan eigenlijk nergens.

Dat geldt voor meer situaties. Het preppen biedt je eventueel meer kansen dan mensen die er nooit over nagedacht hebben, maar is zeker geen garantie. Alleen al twee weken voor jezelf kunnen zorgen in je eigen huis, geeft je bij 99% van de mogelijke ellende goede kansen, maar het is geen kunst om een scenario te bedenken waar niet aan te ontsnappen valt.

 

[Highway]

We kunnen ons voorbereiden tot het oneindige, maar bij zo'n situatie sta je dan eigenlijk nergens.

Dan is het nu de hoogste tijd voor jou om je bewustzijn eens flink te verruimen met inzichten, die kan je nu immers wel preppen. Kan je ook nooit afgenomen worden.

.... mediteer hier eens op zou ik zeggen, en ga op zoek, ga zoeken naar wie jij bent in plaats van wat jouw hoofd allemaal bedenkt vanuit angst.

 

[Alberto]

Ik zal het in acht nemen.
Ik dacht hier een bedenking te plaatsen die wel eens zou kunnen voorvallen.
We zagen in oa 'Als dijken breken' dergelijke scenario's ...

Blijkbaar foutje van mij dus om zoiets onder de gedachten te brengen
Om daarvoor te spuien dat ik hulp moet zoeken en mijn bewustzijn bekrompen is, mja ...

 

[frans81]

tja, waarom zou ik me dan pijnigen met de gedachte aan een nucleaire ramp? of een WOIII, of ...

Er zit nogal een waar contrast tussen beide .
Al dood of misschien toch overleven .

 

[Flos]

In heel mijn prep gebeuren heb ik iedereen nodig waar voor ik prep.
Dochters hun vriend kleinzoon schoonouders en zelf mijn moeder al zegt ze zelf dat ik haar er niet moet bij betrekken.
Als een schakel wegvalt breekt de hele ketting en moet je snel een oplossing vinden.
Zo verlate 2 jaar terug mijn dochters vriend haar. En dan moet je een heel ander plan gaan opstellen.
Zowel voor een bug in als een bug out. Chauffeur minder verdediger minder bouwer minder .
Was moeilijk maar gelukt. Nu heeft ze een nieuwe vriend maar met andere vaardigheden als de vorige.
Terug opnieuw plannen.
Dus moest iedereen weg vallen valt mijn totaal plan in het water ook het back up plan.

 

[Highway]

Ik zeg niet dat jouw bewustzijn bekrompen is. Ik zeg iets geheel anders.

Jij reageert vanuit een gedachte die is ontstaan vanuit een angst, die heb je beschreven in je eerste post.
Het idee dat je iemand 'hebt' , een vrouw 'hebt' een kind 'hebt' ... kan je eens opnieuw bekijken door te realiseren dat je eigenlijk niemand 'hebt'. Nu niet, straks niet, nooit gehad.

Het loslaten .. onthechten... dat is waar ik op doelde. Hou van je geliefden, maar besef dat je ze niet 'hebt'.

 

[Niels]

Ik vind zoals je nu stelt een lastig vraagstuk (vraag van het topic).
Natuurlijk denkt iedereen hier wel eens aan, maar ik prep hier niet voor.
Als het gebeurt, dan gebeurt het, en zal ik door moeten, tot die tijd wil ik ook gewoon leven.
Ik vind het leven te kort om hier te veel energie in te steken persoonlijk.
Keer goed over denken is niks mis mee, maar ik ga er absoluut bewust niet in door.
Reden is dat ik niet een of andere verbitterde persimist wil worden die bang is dat iedereen om hem heen dood gaat.

 

[Alberto]

Ik zeg niet dat jouw bewustzijn bekrompen is. Ik zeg iets geheel anders.

Jij reageert vanuit een gedachte die is ontstaan vanuit een angst, die heb je beschreven in je eerste post.
Het idee dat je iemand 'hebt' , een vrouw 'hebt' een kind 'hebt' ... kan je eens opnieuw bekijken door te realiseren dat je eigenlijk niemand 'hebt'. Nu niet, straks niet, nooit gehad.

Het loslaten .. onthechten... dat is waar ik op doelde. Hou van je geliefden, maar besef dat je ze niet 'hebt'.

Ok, verkeerd begrepen. Op fora komt tekst soms anders over dan men bedoelde. Excuses hiervoor.
Ik bedoel de openingspost ook niet onmiddellijk vanuit een grote angst. Des te meer vanuit een besef dat iemand waar je nu op kan steunen zou kunnen wegvallen. Vanuit dat standpunt is uw idee inderdaad een goede denkwijze.

Zoals @Flos zegt steun ik voor bepaalde dingen op mijn echtgenote omdat zij nu eenmaal (beter) kan dan ik.

 

[petroman]

Dus jij staat nooit stil bij het feit dat je misschien ooit alleen verder moet?

Eerlijk antwoord: nee.
En het antwoord is ook al gegeven: je kan het niet bedenken.

Een oud collega was vrijwillig brandweer commandant langs de A12.
Die zei dat de trainingen er voor zorgen dat mensen op de auto piloot hun werk doen. Want autocrashes met kinderen er in went nooit en kan je je niet op voorbereiden.

 

[Highway]

Ok, verkeerd begrepen. Op fora komt tekst soms anders over dan men bedoelde. Excuses hiervoor. .... Des te meer vanuit een besef dat iemand waar je nu op kan steunen zou kunnen wegvallen. Vanuit dat standpunt is uw idee inderdaad een goede denkwijze.

Als eerste wil ik je zeggen dat je een van de meest beste topic's hier hebt geopend. Omdat het niet over materiaal gaat, zoals de vraag 'wat is de meest kinky blik opener?' of ' hoe conserveer je zout?' Jij vraagt je iets af over het 'zijn'. En dat is iets wezenlijks.

En eigenlijk gaf je al een beetje aan wat jou angst is, en dat heb ik met dik zwarte letters opgelicht: het niet meer kunnen leunen op iemand die weg kan vallen.

Preppen naar zelfstandigheid is op emotioneel en inzichtelijk vlak ook te doen, alleen ook daar zit een beperking op, net als bij het preppen van materiaal.
Dus, ga opzoek naar jouw zelf, waarom leun je op iemand.. is dat echt nodig, of is het een vlucht... Ga onafhankelijker zijn, en zoek naar inzichten om dat te realiseren.

Verder mag je mij 'jij' noemen, want het respect is wederzijds

anders voel ik me zo'n ouwe lul

 

[Rataplan]

@Alberto wat denk je dat je partner/ kids zouden willen dat jij doet, doorgaan of je kop er bij laten hangen? ik zeg doorgaan.

Ik kan plannen maken tot en met....maar zo'n beetje alles is ontwikkeld rondom mijn zoontje, die de grootste tijd bij zijn moeder woont.
Wanneer ik besluit dat het tijd wordt het huis te moeten verlaten zie ik een groot probleem ontstaan, waar niet voor te preppen is.
Z'n moeder zal ik niet gauw kunnen overtuigen, die gaat liever met haar familie en de overige stoet mee naar de sporthal ofzo iets ( afhankelijk van het scenario)....daar sta je dan.....
Eerlijk gezegd denk ik dat ik toegeef in dit geval, hoe moeilijk ook, ondanks dat blijf ik bezig met allerlei zaakjes waarvan ik denk dat het wel eens van pas kan komen in de toekomst ( ook gewoon voor mijn leven zonder shtf toestanden).