• Welkom op ons forum. Gasten hebben beperkt toegang tot ons forum. Meld je daarom aan voor een account. Registreren kost slechts een minuutje van je tijd.

Daar sta je dan ... alleen ...

Beste @Alberto ,
Zoals je merkt, raak je ergens een gevoelige snaar.
Mensen denken over verlies vaak niet teveel na, omdat ze dit niet kunnen plaatsen.
De reactie Néé, klinkt voor jou, als het hoofd in het zand steken.
Jij hebt in je scenario, er over nagedacht, of het alleen zijn , nog reden geeft om door te gaan.
Vele denken niet tot aan hun grenzen, maar wat ze kunnen en willen bevatten.
Mensen reageren soms vreemd, omdat ze met het idee niet kunnen leven, of het niet kunnen/willen beredeneren.
Op zich vind ik je stelling zeer realistisch, je denkt er duidelijk over na waarom je doet wat je doet.
Je hebt een duidelijk doel en weet waarom.
Nu on topic.
Persoonlijk denk ik dat ik toch door zou gaan, als niet erg streng gelovige, ben ik wel
van het standpunt, opgeven nooit, niets moet, en zelfs doodgaan nooit vrijwillig.
Dus zorg dat je jezelf goed voorbereid en dat het aan jou gevoel niet kan liggen als het toch mis loopt.
En hopen op het beste.
Wraak, is illegaal en dus over zwijgen, als men er niet over spreekt, kom je er misschien mee weg.
Of je nog door kan op dat moment, merk je dan pas. (Er is geen groter gevaar, dan de angst ervoor)
.... Als je je best doet en de volle 100% geeft, dan kun je niet meer doen .
 
Ai..... lastige vraag en een lastig antwoord.... wat waarschijnlijk weer voor iedereen anders is en dat mag... In deze is er geen goed of fout. Het lastige hieraan vind ik dat je niet zo goed weet hoe je hierop gaat reageren. Je kunt je voorbereiden, maar als het daadwerkelijk gebeurd, weet je niet wat je overkomt en hoe je daarop gaat reageren. Het is dan misschien wel fijn om een houvast te hebben, zodat je niet 'verdrinkt' in emotie. Dat je je bewust blijft dat je altijd een keus hebt.

Misschien helpt het om te bedenken wat je geliefden jouw zou willen zeggen als je dit overkomt? Of misschien andersom, wat zou jij tegen je geliefde(n) willen zeggen als hij/zij er alleen voor komt te staan? Nu kun je dit nog bij hen checken en het ook daadwerkelijk met hun bespreken...... Hoe je/ we in een SHTF gaan reageren weet je pas als het echt zover is..... Een goede voorbereiding is wel een geruststellende gedachte en ik hoop dat het een hoop 'extra' stress minder zal zijn.
 
Dit soort gedachtes komen eigenlijk niet bij mij op, beste advies: zoek hulp ....

Moet hij hulp zoeken omdat hij er aan denkt of jij omdat je niet in staat bent voldoende afstand te nemen een dergelijk scenario onder ogen te zien? Ik vind het een valide vraag en een mogelijk scenario.

Ik zelf vraag mij regelmatig af of ik überhaupt voldoende "levenslust" zou hebben om alle ellende horende bij een TEOTWAWKI te willen doorstaan en overleven om vervolgens jaren te gaan lopen modderen in een wereld vol ellende, ziekte, honger, geweld enz. Voor mij een reden om niet te preppen om "alles" te kunnen doorstaan. In sommige scenarios is het heel denkbaar dat je eigenlijk moet hopen dat je licht uitgaat bij de "eerste klap". Uiteraard is dit heel anders voor mensen met kinderen en partner, die ik momenteel beide niet heb.
 
Moet hij hulp zoeken omdat hij er aan denkt of jij omdat je niet in staat bent voldoende afstand te nemen een dergelijk scenario onder ogen te zien?

Moet ik mij zorgen gaan maken over wat er morgen of over 5 minuten gaat gebeuren.
Ik weet niet wat er gaat gebeuren en jij en ik en TS kunnen een heleboel scenario's bedenken om onze tijd te verdoen. Want nogmaals je weet het niet.

Als je kinderen hebt en ze zijn de deur uit, dan ga ik niet van alles verzinnen wat er mogelijk met ze zou kunnen gebeuren.

Je moet ook in staat zijn om, op een bepaald moment, afstand te nemen van wat er allemaal, mogelijk, zou kunnen gebeuren.
Fransen noemen dat ook wel: laissez faire
Komt tijd, komt raad.
 
Moet ik mij zorgen gaan maken over wat er morgen of over 5 minuten gaat gebeuren.
Ik weet niet wat er gaat gebeuren en jij en ik en TS kunnen een heleboel scenario's bedenken om onze tijd te verdoen. Want nogmaals je weet het niet.

Als je kinderen hebt en ze zijn de deur uit, dan ga ik niet van alles verzinnen wat er mogelijk met ze zou kunnen gebeuren.

Je moet ook in staat zijn om, op een bepaald moment, afstand te nemen van wat er allemaal, mogelijk, zou kunnen gebeuren.
Fransen noemen dat ook wel: laissez faire
Komt tijd, komt raad.

Wat doe jij eigenlijk op een prepper forum als je niet wilt nadenken over een aantal mogelijke scenario's waar je je al dan niet op kunt voorbereiden?
Je zorgen maken is niet waar het over gaat maar over hoe en of je je kunt voorbereiden op het gestelde scenario door de TS.

On topic dan maar: @Alberto ik denk dat je dan moet gaan nadenken of leven voor je jezelf de moeite waard is of bijvoorbeeld dat je anderen wilt en kunt helpen.
Je zou zelfs kunnen redeneren dat degenen die je bent verloren niet zouden willen dat je opgeeft, mogelijk geven dergelijke gedachten kracht.
 
ik denk dat je dan moet gaan nadenken of leven voor je jezelf de moeite waard is of bijvoorbeeld dat je anderen wilt en kunt helpen.
Je zou zelfs kunnen redeneren dat degenen die je bent verloren niet zouden willen dat je opgeeft, mogelijk geven dergelijke gedachten kracht.

Ik vermoed dat het wel de moeite waard blijft, dat wel.
Toch zou ik voor sommige dingen serieus 'de handen af' zijn. Ook kan ik me voorstellen dat als je na dergelijk scenario alleen moet vluchten, naar BOL gaan, ... het plots (nog) een stuk moeilijker zal zijn
 
Ik vermoed dat het wel de moeite waard blijft, dat wel.

Weet je nog toen je ooit geboren werd? Niemand wist hoe dat daarna zou gaan. En kijk eens!! Hier ben je nu. Er is van alles gebeurd, je hebt ervaringen op gedaan. Je hebt vooral jou 'zelf' ontmoet. Je leeft. Hoe spannender, hoe meer leven.

Laat nou niet jouw hoofd van alles verzinnen, want het gaat toch anders dan je denkt. Neem nu de leiding in je leven, en ga op pad, ga bewust je zelfvertrouwen eens testen, trainen, observeren. Angst is een product van je hoofd. Volg je hart en gebruik je verstand, dat is de bedoeling.

Binnenkort is er een Shelter Camping, daar gaan veel preppers zichzelf weer uitdagen met vuurtjes en tentjes en koken en slapen. Het is geen wedstrijd, het is ervaring opdoen. Ontdekken hoe 'jij' er mee omgaat. Je zelfvertrouwen groeit er van. Dan leef je.

:wave:
 
Wat doe jij eigenlijk op een prepper forum als je niet wilt nadenken over een aantal mogelijke scenario's waar je je al dan niet op kunt voorbereiden?

hhmm, teruglezend moet ik misschien een nuance aanbrengen.
Ik zal niet ontkennen dat als ik op TV mensen zie waarvan hun alles is weggespoeld of afgebrand niet denk, wat als. Maar dat is iets anders (voor mij) dan een scenario gaan bedenken.
En dan ook nog een uiterste scenario.
De enige die hier een verstandig antwoord op kan geven vis ons lid in verwegistan die een orkaan meemaakte, doden moest begraven, gewonden in huis opnemen, extra kids kreeg te verzorgen. @mrsjones , als ik mij niet vergis.
Op een orkaan kan je je voorbereiden. En de rest kan je wel bedenken maar pas op het moment zelf weet je of je dat aan kan of niet. En dat is niet een kwestie van trainen, vaak over hebben etc. Want dit raakt je kern, wie je werkelijk bent. En helaas is je eigen verstand ook soms je grootste vijand.

Kijk en leer van die uitzendingen van alone. Waar breken de meesten op ?
Gebrek aan kennis, materiaal, voorbereiden of op zichzelf, het alleen zijn, gemis aan anderen. Alleen zijn met jezelf, kom je ook jezelf tegen.
En dat hoeft helemaal geen toffe gast te zijn.

Helden en zij die er voor doorgaan, dus mens en dier helpen in nood, doen dat vaak impulsief vanuit hun zelf. Niet omdat ze erover na gedacht hebben.

Refererend naar : je hebt alles wat je liefhebt verloren, wat doe je dan ?
 
In elk scenario komen mijn vrouw en kinderen voor.
Scenario's waarin ik alleen over blijf wil en ga ik niet aan denken....
 
Uit ervaring weet ik dat als er iemand uit mijn gezin vertrekt zonder kans op weerzien ik wel 3/4 jaar iedere dag kan huilen. Maar ik weet ook dat dit door mijn eigen gedachten komt. En mijn gedachten kan ik zelf sturen.
Het helpt mij niet om te bedenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren met ieder die tot mijn innercircle behoort. Ik kan mezelf daardoor binnen 5 minuten gek maken, kompleet laten doordraaien. Maar de angst helpt niet. Uiteindelijk gaan dingen toch anders dan dat je van te voren bedenkt. En je weet van te voren al helemaal niet hoe je daar emotioneel op reageert. Het helpt mij wel om nu mooie herinneringen te maken met ieder die ik lief heb. Mooie herinneringen aan degene die me lief zijn, behoren tot de waardevolste dingen in mijn leven.
 
Uit ervaring weet ik dat als er iemand uit mijn gezin vertrekt zonder kans op weerzien ik wel 3/4 jaar iedere dag kan huilen. Maar ik weet ook dat dit door mijn eigen gedachten komt. En mijn gedachten kan ik zelf sturen.
Het helpt mij niet om te bedenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren met ieder die tot mijn innercircle behoort. Ik kan mezelf daardoor binnen 5 minuten gek maken, kompleet laten doordraaien. Maar de angst helpt niet. Uiteindelijk gaan dingen toch anders dan dat je van te voren bedenkt. En je weet van te voren al helemaal niet hoe je daar emotioneel op reageert. Het helpt mij wel om nu mooie herinneringen te maken met ieder die ik lief heb. Mooie herinneringen aan degene die me lief zijn, behoren tot de waardevolste dingen in mijn leven.
Plus 110% en shit..... :)
 
Laatst bewerkt:
Wanneer mijn situatie is zoals de openingspost beschrijft zal ik zéér waarschijnlijk diep in tranen zijn voor lange tijd. Ik heb graag mensen om mij heen. Ik leef van hun emoties, en zei leven op hun beurt weer van de mijne. Als die connecties er niet meer zijn dan word het een stille aarde voor mij.

Laatste jaren heb ik alleen meer op met mijzelf dan met anderen ten opzichte van de jaren daarvoor. Het zal hard zijn, al zal ik met vereende krachten doen wat op dat moment moet gebeuren.

Maar dit alles is gezegd vanuit de luie stoel van het heden die gericht staat op een spiegel. Ik zie nu alleen maar nu. Wat er achter de spiegel schuilgaat weet ik pas morgen. Want morgen is er immers een nieuwe dag.

Preppen is ook accepteren dat zaken niet te voorkomen zijn. Life is as life goes.

 
@
Ik vind zoals je nu stelt een lastig vraagstuk (vraag van het topic).
Natuurlijk denkt iedereen hier wel eens aan, maar ik prep hier niet voor.
Als het gebeurt, dan gebeurt het, en zal ik door moeten, tot die tijd wil ik ook gewoon leven.
Ik vind het leven te kort om hier te veel energie in te steken persoonlijk.
Keer goed over denken is niks mis mee, maar ik ga er absoluut bewust niet in door.
Reden is dat ik niet een of andere verbitterde persimist wil worden die bang is dat iedereen om hem heen dood gaat.
@Niels Helemaal mee eens. Ik ben een grenzeloze optimist, maar ook een realist. We preppen en zijn dus al beter voorbereid dan menig ander, om ons samen met onze dierbaren door een SHTF heen te slepen.
Maar het kan ook eens verkeren, en dan moeten we toch verder (of niet natuurlijk, maar dat is dan ieders vrije keuze...). Wij kunnen zoiets (tegenslag) niet op voorhand beïnvloeden, dus heeft dubben daarover geen zin.
Het volgende (Engelstalige) boek geeft wel een aardige kijk op een "survival spirit" en eventuele consequenties van een "fatalistische houding".
Niet bij de pakken neerzitten, want (wat er ook gebeurt) er zijn er altijd voor wie wij belangrijk en dierbaar zijn, en omgekeerd. Gewoon "blijven gaan", tot wij het stokje ooit eens over moeten geven...
 
Door Emoties Agressief / Boos en dan gaan HATEN :mad: :oops:
Betekend 1 ding wanneer je het niet onder controle hebt ? :confused: Nee hoor niet :confused: Dat betekend dat je vaak ook Angst gaat Blokkeren .
En dat weer betekend dat je Dom gaat doen . Je gaat vergeten er even voor te zitten en het te laten bezinken en een Plan te maken .
2 x een plan . A en B en misschien nog een ceetje :(
Ja ik kan mij voorstellen dat zoiets een Beest loslaat . Stop het in de Kooi terug . Is Het SHTF tijd dan laat het los wanneer je oog in oog staat en wanneer er dus geen Regels of Wetten meer zijn ;)
Agressie heb je nodig om te overleven . Maar het mag je niet gaan beheersen .

Alhoewel , nu zijn er ook regels en wetten en gebeuren er ook heel veel Nare Emotie triggerende dingen Pffff
 
Mooie diepe vraag.
Ja, ik heb hier al bij stil gestaan. Nu nog even kijken hoe ik goed begrijpelijk kan beschrijven hoe ik daarin sta.
Voor mij is het principe 'familie' een gevoelsding, en geen bloedband-zaak. Ik weet het, veel mensen roepen het, maar het is echt zo. Ik functioneer op veel gebieden veel meer op gevoel en intuïtie, waaronder mijn relaties (algemeen, niet liefdes-). Uit mijn bloedband-familie waren het eigenlijk alleen mijn grootouders (moederskant, bio-vaderkant geen contacten whatsoever), en de enige andere is mijn zoontje, waar ik die échte connectie mee voel. "Zelfs je moeder niet?" Nee, zelfs die niet, sorry.
De dood sta ik deels heel nuchter in, en deels heb ik zo mijn eigen gedachten, ideeën en overtuigingen daarover en alles daaromheen.
Daarnaast, als het aankomt op 'fight, flight or freeze', val ik in de categorie 'fight', ik schiet in actie-modus bij (stress)situaties die daarom vragen.
Ook het recent overlijden (paar maanden geleden) van mijn grootouders (en en 3tal miskramen) hebben mijn zelfinzicht over hoe ik met zoiets omga goed verhelderd.
Alles bij elkaar genomen, uitgaand van een SHTF situatie waarbij je gedwongen wordt door te gaan, durf ik dus met behoorlijke zekerheid te stellen dat als ik mijn zoontje verlies, ik een moment neem/zal hebben om de eerste klap te ventileren, maar tegelijk of direct daarna ook in de actie-modus zal schieten, en de emoties in zoverre in de hand zal en kan houden dat die pas weer ruimte krijgen als daar ook de ruimte voor is.
Ik weet het, ik klink behoorlijk zeker van mijn zaak, maar dat ben ik ook, een optelsom van een aardig pakketje ervaringen in mijn leven en zeer regelmatige zelfreflecties.

Dus om de vraag "hoe ga je je hier op voorbereiden" heel concreet en kort te beantwoorden; Niet. Het komt zo het komt.
 
Terug
Bovenaan