"Fictie modus aan"
Dag 5, besloten om toch maar een logboek/dagboek bij te gaan houden, dit om de kop erbij te houden en dingen niet te vergeten. En wie weet als een stukje eigen geschiedschrijving.
Dag 5, van wat dan? Dat ga ik beschrijven aan de hand van wat we de afgelopen dagen hebben meegemaakt.
Op dag 1 werd ik wakker gemaakt door mijn dochter van 9, "moeten we niet naar school? Het is al licht" verdwaasd kijk ik op de wekker, maar die staat uit. Stroom storing denk ik, dan maar de telefoon, ook niks, tja niet opgeladen natuurlijk vannacht, en hij was al bijna leeg toen ik naar bed ging. Mijn horloge vertelt dat het half tien is, snel overleg, wat doen we, ziekmelden of snel naar school brengen, en puberzoon van 14 ook natuurlijk uit bed duwen, want die heeft ook geen wekker als de stroom het niet doet. We gooien gauw een broodje in de kinderen en springen in de kleren, zoonlief Meld dat zijn telefoon ook niks meer doet, en bij mijn vrouw hetzelfde, tja, misschien een spanningspiek voor de stroom uitviel waardoor ze allemaal (aan de lader) gefrituurd zijn,.
Nou ja, dat zien we vanmiddag wel, eerst maar gauw in de auto naar school. Maar ook die doet niets, langzaam begint mij iets te dagen, ( dan merk je dat de koffie er nog niet in zit, want geen stroom) gelukkig doet onze oude bus het wel, leve de techniek uit de jaren 70!
Maar voor ik vertrek begin ik te twijfelen, in de verte zie ik een rookpluim, dat moet Leeuwarden zijn , en verder zie en hoor ik geen verkeer, is het nu wel slim om te gaan rijden, normaal had ik al meerdere auto's gezien. Toch maar even overleggen, zou dit dan meer zijn dan een grote stroomstoring. Zou er een grote solar flare geweest zijn waardoor niets meer werkt....
Mijn vrouw noemt me altijd pesterig een prepper, en dat ben ik ook wel in de zin dat ik graag voorbereid ben op de "wat als" situatie, maar ook niet zo fanatiek dat ik dagelijks de waarschuwingen voor een solar flare bekijk.
Wat balen dat het internet het niet doet, anders had ik op het preppers forum gekeken. Of had ik me toch meer moeten richten op dat meshtastic, het klinkt mooi, maar ben ik daar wel technisch genoeg voor, nou ja, nu is het toch te laat om daar mee te starten.
We besluiten dat ik eerst maar eens op de fiets een ronde ga doen, kijken hoe het in het dorp is, en of iemand iets meer weet.
Voor het huis van de lokale zendamateur is het druk, daar valt vast nieuws te halen,..... En ja hoor, hij heeft gehoord dat er ergens bij Wit Rusland iets is gebeurd, een HEMP door een ontploffing ofzo. Kennelijk weten de dorpsgenoten niet echt wat daar mee bedoeld wordt, dus leg ik het in het kort uit, "een kernbom die op grotere hoogte ontploft en een electro magnetische puls uitzendt, waardoor de circuits in moderne electronica de geest geven door overbelasting, ze worden als het ware van binnenuit gefrituurd waardoor het niet meer werkt "
Die komt binnen, zeker als ik uitleg dat dit niet een storing is die morgen weer is opgelost. De discussie barst los, hoe het dan moet, wat de boeren nu moeten met het vee, als de trekkers en de melkrobots niet meer willen. En de kinderen, als school dicht blijft, hoe moet men naar het werk, en meer.
Voor nu verlaat ik de discussie.
Ik fiets eerst terug naar huis en bespreek het een en ander, we beslissen de moeders op te halen.
Gauw fiets ik door naar de stad waar mijn schoonmoeder woont, ze staat net met de eveneens op leeftijd zijnde buurman te praten over wat er nou aan de hand is. Ik leg uit wat er aan de hand is, en dat ze bij ons welkom zijn, dat ze zoveel mogelijk noodzakelijke spullen moet inpakken, voedsel voorraad, warme kleding, dekens handgereedschappen , de katten etc. En waardevolle spullen en medicijnen. Van de buurman verwacht ik een betere voorbereiding/voorraad dan van mijn schoonmoeder
Ik kom ze tegen de schemering ophalen met de bus .
Het is nog rustig in de stad, iedereen lijkt te berusten in een storing, en nog niet de lange termijn te overzien.
Snel terug naar huis. Zoveel mogelijk in orde maken, en in veiligheid brengen, zo zodat we ons zo lang mogelijk kunnen redden. Eerst handgereedschappen, kettingzagen en bijlen etc. Naar binnen, dan morgen verder. Het is tijd om de bus te starten, gelukkig had ik m net volgetankt,. Deze rit gaat goed, het lijkt nog steeds rustig in de stad, wel leuk dat je alleen maar oldtimers ziet rijden, die zijn er hier toch meer dan in de randstad lijkt het. Maar dat zal ik morgen zien als ik mijn moeder ga halen. Althans, als ze de ernst inziet en mee wil, dat eigenwijze komt ergens vandaan
We komen aan, laden alles uit en verdelen de ruimte. Verder lijkt het stil in en om het dorp, we bespreken de situatie , besluiten om naast mijn moeder een aantal vrienden uit de randstad uit te nodigen om bij ons te komen, het zal wat puzzelen worden, maar komt vast goed. Het zijn in elk geval dierbare vrienden, met vaardigheden en spullen. Dan is het tijd om te gaan slapen
Dag 2
Ik ben vroeg wakker, vandaag wordt spannend, vanuit Friesland naar de randstad, via Alkmaar naar Hillegom en Haarlem. De rit zelf is niet erg spannend, de bomen van de bruggen zijn er al uit gereden, en het en der staan, soms uitgebrande auto's stil.
In Alkmaar tref ik mijn vriend thuis aan, zijn moeder is er ook. Zij waren inmiddels op de hoogte van wat er speelt en hadden ook al ingezien dat daar blijven niet de beste optie is, ook zijn oude bus doet het nog, we overleggen en besluiten dat ze met zijn allen naar ons komen, met de bus en het caravannetje van zijn ouders, ook 2 motoren nemen ze mee. Ze gaan inpakken en vertrekken achterin de middag en nemen zoveel mogelijk mee.
Ik ga door naar Haarlem, naarmate ik dichterbij kom wordt het steeds apocalyptischer, het is duidelijk te zien waar de aanvliegroute was, de rookpluimen en vliegtuig wrakken zijn het bewijs, in de verte zie ik Schiphol, nu een rokende puinhoop.
Ik hou mijn hart vast, hoe zou het in Haarlem zijn.....
Hier is het al een grotere chaos, geplunderd en winkels, uitgebrande auto's en groepjes die duidelijk op pad zijn om nieuwe eigendommen te verkrijgen...
Ik kom aan bij mijn moeder, die is zoals verwacht thuis. Ik leg uit wat er aan de hand is, ze had wel wat gehoord, maar had nog niet het idee dat het zo ernstig was. Gelukkig is ze het met me eens, als ze hier blijft is ze een "sitting duck" en we gaan aan de slag, ze pakt zo snel mogelijk zoveel mogelijk in. Ik pak een fiets en ga bij een vriend langs, ik overleg met hem, ze hebben hun twijfels, ik adviseer om de oude Volvo Amazone die al sinds nieuw in de familie is maar gauw uit de stal te halen en klaar voor vertrek te maken, als ze dan morgen toch weg willen dan kan dat, en zijn ze welkom, ze gaan er over na denken.
Ik vertel straks ook naar zijn broertje te gaan met hetzelfde advies.
Een andere vriend tref ik niet thuis, ik laat een briefje achter, dan weet hij genoeg, vervoersmiddelen heeft hij wel, dat is het voordeel van een autobedrijf hebben met voldoende klassiekers. Op het terrein.
Terug naar mijn moeder, die heeft inmiddels de belangrijkste zaken ingepakt, we zetten de boel in de bus, en draaien alle deuren op slot, wie weet is dit de laatste keer dat ik mijn ouderlijk huis zie
Door naar het broertje in Hillegom die wist ook al van de hoed en de rand, bij hem was een gesprek van twee jaar eerder weer naar boven gekomen, dus hij verwacht na morgen ook meer problemen, dus komt graag onze kant op, ze hadden al spullen ingepakt, maar de auto wilde niet. We stoppen een hoop spullen in de bus en we gaan het proberen, des noods met zijn allen in de bus. We besluiten de kabel er tussen te hangen, en trekken m aan, gelukkig is het niet de nieuwste diesel, de motor draait, maar verder werkt niks. Hij rijdt achter mij aan naar Friesland .
De onrust van de randstad laten we achter ons.
Op de Afsluitdijk zien we een bekende bus, die heeft het er zwaar mee, 6 mensen met bepakking en caravan is wat veel misschien, bij het Kornwerderzand stoppen we, er stappen een aantal mensen bij mij in, dat scheelt weer een paar honderd kilo en maakt net het verschil.
Het laatste stuk rijden we in het donker, we zien Leeuwarden gloeien, dat kan nooit wat goeds berekenen.
rond 1900 rijden we door het dorp, hoewel alles rustig lijkt zie ik wel dat er mensen rondes lopen, gelukkig kennen ze mijn bus en die van mijn maatje inmiddels. Onze karavaan mag gewoon doorrijden. We manoeuvreren de caravan en bussen het erf op, de motoren achter de schuur en de auto uit de weg. Eerst uitladen en bedden klaar maken zodat alle kinderen kunnen slapen, inmiddels zijn het er 7 en 12 volwassenen.
We horen dat de buur boer op zoek is naar melkers, we spreken af daar in toerbeurt te helpen, dat levert melk en in de toekomst vlees op, ze gaan een aantal koeien droog zetten en een aantal vetmesten. De boer waar mijn zoon werkt (in het volgende dorp) kan zijn hulp goed kan gebruiken bij de zorg voor de schapen en vleeskoeien, er zal regelmatig een schaap geslacht worden, waar we in kunnen meedelen.
Ook de naastgelegen eierenboer kan hulp gebruiken, de andere puber jongen gaat daar helpen.
Bij de paardenstal aan de overkant kan de puber meid (met jaren ervaring met paarden) samen met haar moeder (ex van mijn maatje) helpen, de eigenaren van de paarden zijn niet meer geweest, en ze moeten wel verzorgd worden, de paarden gaan weer aan het werk, al zijn ze dat niet gewend.
Al met al een volle dag, we hebben nog groot overleg over hoe we de ruimte gaan verdelen, voor nu slapen de kinderen in de woonkamer, mijn maatje met zijn vriendin in zijn bus, zijn ouders in hun caravan, de ex met schoonmoeder en buurman in onze caravan, mijn moeder in haar pipowagen en het broertje met zijn vrouw in het bed van onze zoon.
Dag 3
De honden slaan vroeg aan, er probeert iemand het erf op te komen, gelukkig zijn we alert en staat er meteen 4 man klaar met scheppen, het bleek iemand uit het dorp, die wilde overleggen. We gaan in de keuken in gesprek, de koffie doet hem zichtbaar goed. Hij vertelt dat hij zelf genoeg voedsel heeft, maar geen mogelijkheid om wat dan ook warm te maken, een gas loos huis is nu een probleem. Hij vertelt dat hij in de komende dagen een hoop gedoe verwacht, groepen die op strooptocht gaan en erger. Dat hij zich hardstikke had voorbereid op een pandemie of economische crash, maar nooit het risico van falende nutsvoorzieningen had ingezien, wel een internet crash waardoor niets meer werkt, maar dit niet. Dit was zijn blinde vlek.
Hij wil graag kijken of hij de twee dorpen kan samen brengen tot een eenheid, met vlees, eieren, melk, en akkerbouw. Met elkaar voor elkaar en hij vraagt of ik hem hierbij wil helpen.
Ik hap toe, we besluiten om een overleg met de dorpsgenoten van beide dorpen te organiseren, we gaan beide een kant op en vragen iedereen om om 1400 bij het dorpshuis te zijn, de kerkklokken werken dus iedereen kan weten hoe laat het is.
Inmiddels zien we meer beweging op de wegen, veel brommertjes en motoren met kickstart, soms alleen, maar verdacht vaak ook in groepjes....
Als het overleg begint is het een grote chaos, de dorpsgenoot die vanochtend bij mij was staat goed bekend in het dorp en neemt het voortouw. Hij vertelt wat de situatie is, waarop uiteraard een aantal mensen zeggen dat de overheid het wel zal oplossen , en een aantal dat het wel mee zal vallen.
De zendamateur vertelt dat in de randstad nu echt de pleuris is uitgebroken, mensen worden op straat neergeslagen om een flesje water en een Twix. Winkels worden geplunderd en politie is niet zichtbaar.
De onrust neemt toe, de dorpsgenoot maant iedereen tot stilte, en geeft aan dat we juist samen, als gemeenschap, sterk staan, dat we mekaar kunnen aanvullen als het gaat om kennis, vaardigheden, materiaal en meer, dat we samen altijd sterker zijn dan alleen, en dat we dan de last met elkaar kunnen delen en dragen.
Na een onrustig uurtje komen we dichter bij elkaar, en spreken we af dat de aannemer en de installateur aan de slag gaan om binnen de dorpen een energie voorziening op te zetten, zodat waar mogelijk accu's kunnen opgeladen en apparatuur kan blijven draaien, de zendamateur krijgt hulp om zijn antenne op de kerktoren te plaatsen en in het dorpshuis richten we een zorg post in voor eerste hulp en een gaarkeuken voor eenvoudige maaltijden
Een van de dorpsgenoten zit in de mechanisatie en weet wel wat moderne apparatuur om te bouwen tot mechanische machines voor achter de oude trekkers die er nog zijn, iets wat niet zomaar klaar is, maar wel een lange termijn perspectief biedt.
De oudere kinderen gaan de boeren helpen, en de senioren zorgen voor de kleintjes, de rest van de volwassenen gaan zich waar mogelijk inzetten om de omgeving veilig te stellen, een burger wacht opstellen, de toegangswegen naar de twee dorpen onder controle brengen en meer zodat de verwachtte onrust kan worden tegengegaan.
Het blijkt dat er ook nog een actieve groep jagers in het dorp woont.
We spreken af de volgende dag verder te gaan met het afsluiten en veilig stellen van het gebied.
De eerste medische vragen komen al snel mijn kant op als verpleegkundige, de meeste vrij onschuldig, maar een iemand blijkt een lelijke breuk te hebben opgelopen, tijdens het fietsen naar huis uit de keet ging hij zomaar neer, zijn elektrische fiets hield er ineens mee op en hij kwam op de stoeprand, waarschijnlijk het moment dat de HEMP ons bereikte. De hoek in de onderarm was duidelijk, dus na een paar borrels hebben we die met 3 man geprobeerd te zetten en te spalken maar het zal nooit echt mooi helen maar de arm is wel weer een stuk rechter.
Bij thuiskomst staat er nog een oude VW T3 camper op het erf, mijn maatje heeft het briefje gevonden en eieren voor zijn geld gekozen, hij heeft zoveel mogelijk voedsel en gereedschappen meegenomen, en niet onbelangrijk, een generator en heel veel brandstof, hij was een Rijdende bom
Ohja, en vriendin en dochter zijn ook mee gekomen.
Hij vertelt dat er meer en meer onrust en plunderingen zijn in de randstad, voornamelijk groepen op brommertjes, maar ook wel een aantal met oldtimers, politie, brandweer en ambulance zijn niet meer te zien sinds dag 3 begon .
Aan zijn voorruit te zien is er geprobeerd hem tot stoppen te dwingen, of er is een bijl tegen aan gevlogen....
De bloedvlekken op de witte bus zeggen ook genoeg.
We maken ons zorgen om grote broer en vele andere vrienden.
ik ga kijken of ik dit weekend een bijdrage kan doen in dit topic 
Hij leert nu de nieuwe eigenaar van de "dinges" hoe hij er mee moet omgaan. Voor de rest, eten is er genoeg. Water gaat door de Berkey-filters en zaken als douchen behoren uiteraard voor nu tot het verleden. We hebben inmiddels alles uit de vriezer omgetoverd tot Weck, gelukkig hadden we bijna genoeg potten en rubbers. Bijna, de rest hebben we opgegeten en aan de kippen en hondjes gevoerd, die waren dankbaar... Toch ben ik wel een beetje nieuwsgierig naar wat er nu precies aan de hand is. Ik bedoel, de boel ligt op zijn gat, zoveel is duidelijk, maar hoe erg, hoe lang? Ik lees wel dat er erg veel verschil is tussen de stad en het platteland. Daar breekt de pleuris hier en daar al uit, hier is eigenlijk niets aan het handje. Al blijven we alert, het kan elk ogenblik omslaan en we hopen dat we dan goed zijn voorbereid. Het is een voordeel dat ons dorpje eigenlijk enkel goed is te bereiken via twee bruggen over een breed kanaal. Daar hebben we permanent mensen met "dingesen" staan om in de gaten te houden wie er deze kant op komt. Tot aan nu niets aan de hand. De vraag is alleen, wie durft een "dinges" te gebruiken als het ergens mis dreigt te gaan? Ik wel en nog een paar anderen ook, maar wie niet als het er op aan komt? We gaan het beleven...
