Ik gebruik PA/PE zakken en heb nooit iets gemerkt van vacuum verlies. Is HDPE wat anders dan PA/PE?
PE, zowel de lage als hoge dichtheid (LD-, of HDPE) is heel goed geschikt voor voedsel, omdat het geen weekmakers bevat. Qua diffusie van o.a. zuurstof scoort deze plasticsoort echter niet zo heel goed. Daarom, in het licht van de vraag van TS, 10 jaar bewaren, is dit niet de eerste keuze.
Waar ik o.a. in de praktijk de beperkingen van PE merk is bv. bij dunne bleek. Die flessen (HDPE) blijken na een jaar of twee te zijn ingedeukt en de bleek heeft dan aardig in kracht ingeboet. Het gas ontsnapt/diffundeert echt door het kunststof heen. Hierbij gaat het voornamelijk over chloor wat ontsnapt. (ooit foto's/topic op het oude forum geplaatst hierover)
Ook merk ik het aan de oxidatie van mijn e-liquids voor de e-sigaret. Heldere soorten vertonen kenmerkende oxidatie kleur van de nicotine. Dit is dus geheel te wijten aan zuurstof wat van buiten het flesje naar binnen diffundeert.
De gasdichtheid is ook de reden waarom zeer lang houdbaar voedsel meestal in mylar (een polyester soort, al dan niet met opgedampt metaallaagje) wordt verpakt en koolzuurhoudende dranken in PET. Nadeel is natuurlijk dat deze een weekmaker bevat, DEHP. Ook zijn mylarzakken die je speciaal voor dit doel kunt kopen, best prijzig.
Wil je geen weekmakers en geweldige gasdichtheid, dan blijft glas, met al z'n gewicht en breekbaarheid nadelen, de beste keus.
In het algemeen:
Het is erg afhankelijk van WAT je wilt bewaren en HOELANG, wat de keuze van een container en opslagvoorwaarden bepaalt.
- Bacteriën, schimmels, micro organismen en sporen hiervan, doen het niet meer onder een bepaalde relatieve
vochtigheid (staat me iets bij van 15%). Silicagel, CalciumChloride (allebei bij de Action goedkoop te krijgen, zelf in koffiefilters vouwen en uiteraard beginnen met goed droog spul.
- Bij alles waar vetten in zitten of andere oxiderende stoffen, wil je de
zuurstof beperken. Gasdichte container en eventueel commerciele zuurstofabsorbers, zelfgemaakt volgens methode
@vheeswijk of afvullen met stikstof. Overigens zijn ranzige waren weliswaar vies, maar niet giftig en compleet oneetbaar. Zilvervliesrijst kun je wassen en daarbij goed tegen wrijven om de meeste ranzige vliesjes en daarmee de smaak te verwijderen. Pasta bevat weinig, maar iets van vetten, waardoor het na een jaar of tien iets minder smakelijk wordt. Niets wat een tomatensaus niet kan verbergen.
-
Licht (UV straling) moet je uiteraard altijd vermijden, dit tast meestal ook je container aan en de hoog energetische straling breek complexe verbindingen af waardoor meestal de voedingswaarde te lijden heeft.
- Uiteraard verouderen stoffen ook onder invloed van tijd en
temperatuur (elke 10 graden koeler vertraagd het proces met een factor twee), maar dat is meestal niet de beperkende factor bij het opslaan van voedingsmiddelen.
Bonen (hoewel ik ze slecht kan eten) zijn echt geweldig, die hoef je alleen een beetje droog op te slaan en ze blijven decennia goed als eten en pootgoed.
Pasta en rijst wordt hier gerouleerd, dus voor mij niet interessant deze speciaal te verpakken. Zelfs een voorraad van twee jaar rouleren is geen probleem. Termijnen van decennia makkelijk haalbaar door het alleen droog op te slaan in vochtdichte containers (uitgezonderd zilvervliesrijst).
Blikvoer, glazen potten en flessen met gesteriliseerde waren zijn eveneens decennia houdbaar, zolang de blikken of deksels niet verroesten of beschadigen.
Water in flessen uit de supermarkt, ook tien jaar houdbaar. Zelf gevulde containers, afhankelijk van de methode gaat ook jaren goed, maar jaarlijks eens opnieuw steriliseren en opnieuw afvullen de norm.
Het is verder belangrijk om te weten dat de meest complexe voedingsstoffen en vitamines vaak het meest kwetsbaar zijn voor veroudering en oxidatie. Een voorraad kan voorzien in vele voedingstoffen en in ieder geval voldoende energie, maar uitsluitend vitaminepillen daarnaast preppen zal op lange termijn (meer dan een half jaar) te kort schieten. Wat minimale kennis van wat in deze moderne tijd in berm, veld en langs bosranden groeit kan veel van het gemiste aanvullen. Honderd jaar geleden ging men in deze streek (en vele andere) er ieder voorjaar op uit om diverse kruiden te plukken die werden genuttigd als salade, in de soep of stamppot om na een lange winter de nodige voedingstoffen binnen te krijgen, tegen de, toen nog echt bestaande, voorjaarsmoeheid. Dit was uiteraard niets anders dan de effecten van een eenzijdig dieet met weinig verse waar.
